Rođen je 15. jula 1606. u Lajdenu. U tom gradu je učio slikarstvo i živio sve do 1630. kada nakon očeve smrti prelazi u Amsterdam. Rembrantov život već po svojoj dramatičnosti, po nedaćama koje je pretrpio, morao bi biti inspirativan za nekog velikog romanopisca.
Po završenoj osnovnoj školi, Rembrant se 1620. upisao na lajdenski univerzitet. Ali, godinu dana kasnije prekida studije i postaje učenik lajdenskog slikara Jakoba Isaksona van Svanenburga. U radionici ovog osrednjeg slikara, koji je boravio u Italiji od 1600. do 1617. radeći u Veneciji, Rimu i Napulju, Rembrant je ostao sve do 1624. godine. Njegov novi učitelj Piter Lastman je takođe radio u Italiji, i on je izvršio uticaj na Rembranta. Nakon očeve smrti, Rembrant prelazi 1630. u Amsterdam, i tu ostaje do smrti 4. oktobra 1669. godine.
U Rembrantovom radu razlikujemo tri faze: lajdensku, koja se završila njegovim prelaskom u Amsterdam, prvu amsterdamsku koja je započela slikom “Čas anatomije dr. Nikolaesa Tulpa” (1632) a završila se veličanstvenom “Noćnom stražom” (1642) i drugu amsterdamsku koja je trajala od ove slike do kraja umjetnikovog života.
Dubok i svestran realista- mislilac, Rembrant se nije zadovoljio da kroz svoju umjetnost prikaže samo površnu društvenu realnost materije, on je želio da uđe u njenu suštinu i da joj umjetnošću preda jednu vječnu i nepromjenljivu realnu vrijednost. Kod njega boja ne postaje samo sredstvo već sastavni dio materije koja kroz nju počinje da zrači svojim sopstvenim životom. Portrerti i autoportreti čine najznačajniji dio Rembrantovog opusa.
Profesor Kamenko M. Marković, jedan od najboljih poznavalaca Rembrantovog života i rada, o autoportretima kaže: Rembrantovi autoportreti su dirljiva svjedočanstva genija, zaokupljenog životom duše, to su potresni dokumenti o čovjekovoj sudbini. Rembrant je bio uzbuđeni pjesnik, koji je čak i u portretskom radu uvijek bio gotov da žrtvuje formalnu vjernost likovnoj ekspresivnosti, a psihološku studiju produbljivao je i poetizovao prema sopstvenom nahođenju.
Rembrantov uticaj na mlađe slikare bio je snažan, ali nejednak. Oni su podražavali spoljašnju stranu njegove umjetnosti; ono što je bilo najdublje u njemu, ostalo je neshvaćeno. Nije nikakvo čudo da su pravi značaj njegove umjetnosti i njegova prava veličina bili shvaćeni tek u 19. vijeku. Danas svijet slavi ovog genija, a zemlja koja posjeduje neko Rembrantovo djelo, upisana je zlatnim slovima na kulturnoj mapi svijeta. Ovo podsjećanje na Rembranta može se završiti rečenicama profesora Markovića: “Život koji on sagleda u snovima ima neki odbljesak drugog svijeta, pred kojim gotovo da hladni i blijedi stvarni život. Ničija vještina ne podsjeća na to; niko prije Rembranta i niko poslije njega to nije izrekao.”
Izvor: Agencije