Svaka nagrada van vašeg matičnog prostora u stvari provjerava kvalitet filma koji je obavezan da po svom filmskom jeziku bude univerzalan. Poslije svake projekcije filma “Djeca” vladaju muk i suze. Tako je bilo i u Sevastopolju.
Rekao je ovo u razgovoru za “Glas Srpske” režiser iz Banjaluke Denis Bojić, čiji je dokumentarni film, koji je rađen u produkciji Radio-televizije Republike Srpske, ovjenčan nagradom za najbolji dokumentarni film na jednom od najprestižnijih filmski festivala, “Zlatni vitez”, koji se održava u ruskom gradu Sevastopolju.
Kako je istakao Bojić, festivali treba da ističu suštinu umjetnosti, “a to je postavljanje pitanja, a ne davanje odgovora”.
– Ukoliko dođe nagrada, to je dobro, jer ona otvara neka druga vrata koja su prije toga bila zatvorena. Nagrade ne treba da pothranjuju sujetu autora, već da djeluju obavezujuće u kontekstu nadgradnje samog stvaraoca. Ta nadgradnja bi morala biti reflektovana u sljedeće djelo. U tom kontekstu nagrada je dobra stvar – mišljenja je Bojić.
Film tematizuje sudbine ljudi koji su u proteklom ratu izgubili po troje djece, a kako ističe Bojić, pored činjenice da publika bilo gdje na svijetu naprosto zanijemi na tu tragediju, u prvi plan ipak dolazi “gotovo zastrašujuće nepoznavanje ovdašnjih prilika i istorijskih činjenica”.
– Nepostojanje kulturne politike koja bi sistematizovano radila na plasiranju obavezujuće istine o srpskom stradanju, dolazite u situaciju u kojoj često niti materijalni dokaz više ne može srušiti predrasudu ili stereotipi koji prosječan Evropljanin ima o nama. Mi znamo šta nam se desilo, ali vrlo lako tu tajnu možemo ponijeti u grob – kaže Bojić.
Bilo je nemoguće, naglašava on, kroz lavirint izuzetno teških ljudskih i režiserskih postupaka izaći bez ogrebotine.
– U pitanju je tema od koje je lakše okrenuti glavu, nego uhvatiti se sa njom u koštac. Teško mi je bilo suočiti se sa mogućnošću da će Mileva Zupić iz Mrkonjić Grada ovozemaljsko mučeništvo skončati bez prava na ispovijest, koja ne ide dalje od jedne rečenice: “Da mi je makar jedan ostao živ…”. Ujedno, to mi je bio i podsticaj – prisjetio se rada na filmu ovaj mladi režiser.
Iz epske tragike filma izviru pitanja o odnosima i vrijednostima života pojedinca, porodice, naroda, države. Odgovore gledalac, kaže Bojić, naravno traži sam.
– Mjesto dokumentarnog filma u odnosu na svijet je tamo gdje su i svi ostali segmenti našeg života u odnosu na svijet. Tu i tamo poneki dokumentarni bljesak u stvari pokazuje osnovne boljke ambijenta u kojem je, kada je film u pitanju, najčešće sve problem. Nadam se da će se uskoro odgovornije pristupiti organizovanom sistemu finansiranja filmova – zaključuje Denis Bojić.
Novi projekat
– Novi projekat je uveliko o toku. Nakon snimanja u BiH , Srbiji i Kanadi ostalo nam je snimanje u Francuskoj. Ukoliko sve bude po planu snimanje filma “Lica Lafore” će biti završeno sredinom ljeta. Priča porodice Gajić iz Banjaluke i njihove nadljudske borbe za život svojih kćeri je, u to sam duboko uvjeren, jedna je od najvećih ljudskih priča koja u sebi sadrži svu suštinu našeg postojanja.
(Glas Srpske)