Trend recikliranja animiranih filmova i njihovo pretvaranje u igrane verzije u posljednje vrijeme uveliko uzima maha.
Unazad nekoliko godina imali smo priliku gledati Bartonovu (Tim Burton) “Alisu u zemlji čuda” (Alice in Wonderland) i Damba (Dumbo), Braninu (Kenneth Branagh) “Pepeljugu” (Cinderella), Kondonovu (Bill Condon) “Ljepoticu i zvijer” (Beauty and the Beast), Favroovu (Jon Favreau) “Knjigu o džungli” (Jungle Book), te Ričijevog (Guy Ritchie) Aladina (Alladin), a uskoro ćemo moći pogledati i “Malu sirenu” (Little Mermaid) i “Mulan” (Mulan).
“Kralj lavova” (The Lion King), ponovo u režiji Džona Favroa, je, dakle, samo jedan u nizu.
Iako izuzetno profitabilni, što je sasvim legitimno, drugi razlog za ovakvu vrstu resetovanja i reciklaže suštinski ne postoji jer nisam sigurna koliku ulogu, na primjer, u filmu “Ljepotica i zvijer” igra činjenica da je Ema Votson “stvarna”? I da li je igra uopšte? Sa druge strane, u filmovima poput “Kralja lavova”, u kojem načelno nema ljudskih likova, pitanje više nije da li se animirani klasik može poboljšati igranom verzijom takozvane žive radnje kada ništa u njemu nije živo čime je oponašanje realnosti utoliko više jezivo i neprirodno.
Drugim riječima, koristeći se najsavremenijom tehnologijom, Favro je stvorio nešto što izgleda apsolutno realno i stvarno, a da je pritom, istovremeno, apsolutno nestvarno.
I bez obzira na kvalitet urađenog posla ili same priče koja i dalje ostaje besprijekorna (a ovdje je ispraćena gotovo doslovno, uz povremene izuzetke poput onih koji se tiču muzike), postavlja se pitanje – šta je zapravo svrha? Osim činjenice da je budućnost stigla i da u njoj, po svemu sudeći, neće više biti mjesta animaciji, kao takvoj, uzevši u obzir da se ovakvim postupcima razlika između igranog i animiranog filma sada u potpunosti briše.
(Monika Ponjavić)
Ocjena: 3.5/5
(Autorka je teoretičar i filmski kritičar)