U Muzeju moderne umjetnosti u Njujorku samo 24 od 1.221 radova Pabla Pikasa nalazi se u stalnoj postavci i posjetioci ih mogu vidjeti. Samo jedno od 145 djela konceptualnog umjetnika Eda Ruša je izloženo, a što se tiče Huana Miroa svega devet od 156 djela.
Zidovi Tejta, MET-a, Luvra ili MOMA-e izgledaju savršeno “ukrašeni”, ali većina umjetničkih djela koja pripadaju najznačajnijim svjetskim umjetničkim institucijama nisu izložena. Tejt prikazuje svega oko 20 posto onoga što posjeduje, Luvr osam, Gugenhajm tri, dok se u Berlinskoj galeriji može vidjeti samo dva posto onoga što imaju.
Berlinska galerija poseduje oko 6.000 skulptura i slika, 80.000 fotografija i 15.000 printova.
“Nemamo prostora da predstavimo više”, kaže direktor te galerije Tomas Koler i objašnjava da taj muzej, iako ima oko 1.200 kvadratnih metara izlagačkog prostora, nije dovoljan da izloži veliki broj djela koja su stečena putem kupovine i donacija.
Nedostatak prostora je samo jedan od razloga. Drugi je trend, jer se neka djela ne uklapaju u ideje kustosa, dok manji radovi poznatih umjetnika takođe propadaju, jer njihova vrhunska djela već ukrašavaju zidove.
Londonska Nacionalna galerija koristi dvostruki sistem za kačenje slika, čime se povećava stalni broj radova koji su izloženi, a Albertina u Beču posjeduje više od milion starih originalnih otisaka koji su stari vijekovima i veoma su osjetljivi. Zbog toga je vjerovatnoća da će biti izložena veoma mala.
Neki muzeji su svoje kolekcije otvorili za javnost, pa ih u najavljeno vrijeme mogu vidjeti tokom restauracije ili u organizovanim posjetama depoima.
Neka od najznačajnih djela koja nisu često izlagana su: “Poljski zec” iz 1502. godine Albrehta Direra (Albertina muzej u Beču), zatim “Bazen” iz 1952. Anri Matisa (Muzej moderne umjetnosti u Njujorku), “Mural na crvenoj indijskoj zemlji” Džeksona Poloka iz 1950. godine (Muzej moderne umjetnosti u Teheranu).