Izjava predsjednika Vlade Republike Srpske Radovana Viškovića povodom 24. godišnjice od početka NATO agresije na tadašnju SR Jugoslaviju:
„Prije 24 godine, na današnji dan, na tadašnju Saveznu Republiku Jugoslaviju nemilosrdno se sručila ubilačka mašinerija NATO alijanse, pokrećući kampanju masovnih vazdušnih napada na jednu suverenu zemlju, pod lažnih izgovorom i sa ciljem da se srpskom narodu oružjem otme njegova sveta zemlja.
Ono što je svjetskoj javnosti, kao podvala, bilo predstavljeno kao humanitarna intervencija, u svojoj suštini bio je klasičan akt agresije na jednu suverenu državu, u nastojanju da se protivpravno otme dio njene teritorije.
Danas, 24 godine poslije, mi imamo moralnu i ljudsku obavezu prema hiljadama brutalno ubijenih ljudi, prema sjenima trogodišnje Milice Rakić, da svakog 24. marta obilježavamo ovu tužnu godišnjicu, podsjećajući svijet da je NATO-ov „Milosrdni anđeo“ bio nemilosrdni napad na narod tadašnje Savezne Republike Jugoslavije.
Upravo zato, licemjerno, da ne može biti licemjernije, izgledaju objašnjenja svih onih koji su te 1999. godine, kršeći međunarodno pravo, tražili opravdanje za brutalnu agresiju u navodnim humanitarnim razlozima, da bi se sada, najednom – u svjetlu aktuelnih geopolitičkih okolnosti – pretvorili u najvećeg zaštitnika međunarodnog prava.
Davno su Srbi, na teži način, naučili šta znači licemjerje takozvane međunarodne zajednice. Davno smo naučili da svijetom i odnosima među državama ne vlada međunarodno pravo, nego pravilo gole, brutalne sile. I da za svaku silu, svaku sručenu bombu na neku zemlju, oni sa moći lako nađu opravdanje.
Mi u Republici Srpskoj to smo naučili još u ljeto 1995. godine, kad su položaje naše vojske napale NATO snage. Ono što su oni svjetskoj javnosti predstavili kao humanitarnu akciju, bila je, zapravo, oružana podrška jednoj od strana u sukobu, baš kao što je to bio slučaj četiri godine poslije, kod napada na Saveznu Republiku Jugoslaviju.
Te, 1999. godine, trajno je polomljen sistem međunarodnog prava i nepovratno urušen princip rješavanja sporova između država, kroz sistem Ujedinjenih nacija.
Posljedice takvog djelovanja danas prepoznajemo u ratovima širom svijeta, i onim koji su u žiži interesovanja svjetske javnosti, ali i i onim drugim, koji jednako tako traju, ali ih niko ne spominje jer to ne odgovara generatorima sukoba.
Iza onih koji pišu scenarija ovakvih ratova, potpaljujući narode na međusuobno istrebljenje, ostaju prah i pepeo na terenu, a njima profit, materijalni i svaki drugi.“