NATO kampanja protiv Srbije 1999. godine i nakon 20 godina predstavlja zavještanje užasa “humanitarne intervencije”, koja nije bila samo vojna kampanja, objavljeno je na portalu “Spajkd” /Spiked/.
U tekstu pod naslovom “Tragedija Kosova” Filipa Hamonda /Philip Hammond/,
profesora za medije i komunikacije na Londonskom Saut benk Univerzitetu /London South Bank University/ podsjeća se da su SAD, Britanija i druge sile NATO-a bombardovale Srbiju 78 dana.
“To nije bila samo vojna kampanja. NATO je,takođe, uništio takozvane mete dvostruke namjene, kao što su fabrike i mostovi, ali i zgradu državne televizije u centru Beograda, a sve u pokušaju da natjera državu da se preda”, navodi se u tekstu i podsjeća da je rat na Kosovu predstavljao posljednje poglavlje raspada Jugoslavija.
Autor ističe da, iako je zvanična politika lidera kosovskih Albanaca zagovarala nenasilje, rastući uticaj oružanih separatista Oslobodilačke vojske Kosova /OVK/ rezultirao je povećanim brojem napada na centralne državne institucije i Srbe na Kosovu.
“Kao što su učinile u Hrvatskoj i BiH, vlade Zapade dodatno su dolile ulje na vatru podržavajući separatiste, a sebe predstavljajući kao mirotvorce. Lideri NATO-a bili su u potpunosti svjesni da su do 1999. godine borci OVK bili odgovorni za veći broj pogibija na Kosovu nego vlasti tadašnje Jugoslavije. Kao što je NATO, takođe, znao strategija OVK bila je da eskalira sukob, upravo da bi podstakla Zapad da djeluje”, pojašnjava se u tekstu.
Autor podsjeća na riječi jednog lidera kosovskih Albanaca koji je rekao kasnije Bi-Bi-Siju da “što više civila bude ubijeno, šanse za međunarodnu intervenciju su veće”, a što je OVK naravno znala.
U tekstu se navodi da je na taj način najmoćnija svjetska vojna alijansa mogla da prikaže napad na malu evropsku zemlju kao “humanitarnu” operaciju.
“Prvobitno, ideja je bila da će bombardovanje da spriječi izbjegličku krizu, međutim, kao što se i moglo pretpostaviti, postignut je sasvim suprotan efekat. Samo bombardovanje vodilo je upravo tim posljedicama jer se sukob unutar Kosova rasplamsao”, naglašava se u tekstu i dodaje da je kao odgovor NATO pojačao propagandu protiv Srba, optužujući ih da su “nacisti”, koji su počinili “genocid” na Kosovu.
Liderima NATO-a pomogli su i ulizivački mediji jer je većina novinara bila sasvim uz ideju da je Zapad “sila dobra” u borbi protiv “zla” u svijetu nakon hladnog rata.
Argument za “humanitarnu vojnu intervenciju” uvijek je taj da cilj opravdava sredstvo, odnosno da je kratkoročno gledano opasnost od smrti i razaranja opravdana konačnim ciljem, navodi se u tekstu.
Autor podsjeća da je na kraju rata na Kosovu tadašnji britanski premijer Toni Bler obećao da će međunarodna zajednica izgraditi Kosovo, koje će biti simbol onoga što Balkan jeste i tokom posljednjih 20 godina oni su imali vremena na pretek da ispune ono što su obećali.
Međutim, najveći jaz između retorike i realnosti ogleda se u tvrdnji da je Kosovo multietničko društvo, što se više puta ističe u Ustavu Kosova, koje je odobrila EU, navodi se u tekstu.
“U to vrijeme Bler je govorio da se rat na Kosovu vodio za fundmanetalni princip da svako ljudske biće, bez obzira na religiju, rasu ili bilo koji drugi faktor ima neotuđivo pravo da živi slobodno bez progona. Međutim, dok je on to govorio, desetine hiljada Srba sa Kosova su bježali od pogroma koji su uslijedili odmah nakon rata. Od tada, više hiljada Srba je napustilo Kosovo jer NATO intervencija nije riješila suštinski sukob koji je u temelju svega”, ističe se u tekstu.
Autor podsjeća da je nasilje velikih razmjera na Kosovu i Metohiji izbilo 2004, 2008, 2009. i 2011. godine.
“Konstantno nasilje manjeg intenziteta, zastrašivanje i maltretiranje i dalje čine normalan život za Srbe i druge manjine na Kosovu potpuno nemogućim. Poslijeratno Kosovo nije mirno mjesto i pored činjenice da samo tu možete da, dok šetete bulevarom Bila Klintona naletite na nekoga ko se zove Tonibler, a posljednjih godina odavde je izvezeno više militantnih džihadista po glavi stanovnika nego što je slučaj sa bilo kojom drugom zemljom Evrope”, navodi se u tekstu.
Prema izvještaju Razvojnog programa UN iz 2017. godine, više od 300 mladića sa Kosova pridružilo se džihadistima u Siriji, a neki su se čak i visoko popeli na hijerarhijskoj ljestvici “Islamske države”, dok su drugi izvodili napade u zapadnoj Evropi i u SAD, podsjeća se u tekstu.
Autor navodi da su neki analitičari krivili uticaj saudijskih humanitarnih organizacija koje su formirane na Kosovu nakon rata, vjerovatno neznajući da je OVK uvozila džihadiste.
“Kao što je britanski autor Mark Kertis istakao – zapadne obavještajne agencije znale su dobro da je OVK aktivno sarađivala sa `Al kaidom` prije rata, a odgovor vlada NATO-a tada bio je isporuka oružja i obuka”. navodi se u tekstu.
Dodaje se i da je Kosovo danas produkt višegodišnje intenzivne međunarodne intervencije. Kosovom upravlja direktno UNMIK od kraja rata u junu 1999. godine.
Autor ističe da je Kosovo 2008. godine proglasilo nezavisnost, ali je to “nadgledana nezavisnost” pod pokroviteljstvom Euleksa.
“Ali, čak i nakon okončanja formalne supervizije 2012. godine nastavljena je široka međunarodna kontrola, jer su SAD i EU intenzivnog angažovane u unutrašnja pitanja Kosova i Metohije”, navodi se u tekstu.
Drugim riječima, kaže autor, Kosovo je primjer napora Zapada u izgradnji država, isto kao što je vojna intervencija NATO-a 1999. godine bila primjer onoga što je Bler nazvao “doktirnom međunarodne zajednice”.
“Ipak, ishod je, kao što kaže akademik Ajdan Hehir, taj da je Zapad izgradio jednu propalu državu na Kosovu”, ističe autor i podsjeća da je južna srpska pokrajina primila više pomoći po glavi stanovnika nego bilo koji drugi region na svijetu.
Hamond citira drugog analitičara Arolda Elbasanija koji je rekao da čak i nakon ogromnih sredstava i neograničene moći međunarodna zajednica nije uspjela da na Kosovu ostvari svoje ciljeve – uspostavljanje multietničke, funkcionalne i demokratske države”.
“Umjesto toga, oni su stvorili virtuelnu monoetničku, disfunkcionalnu državu iz koje su manjine ili već pobjegle ili žive u nesigurnim uslovima u enklavama i gdje su glasači postali razočarani korupcijom i kriminalom na najvišim nivoima”, navodi se u tesktu.
Autor podsjeća na izvještaj UN iz 2005, godine gdje se kao najveće prijetnje stabilnosti Kosova navode organizovani kriminal i korupcija i napominje da Vlada nije preuzela neophodne mjere u borbi protiv organizovanog kriminala i korupcije.
Međutim, situacija se nije mnogo poboljšala ni pod supervizijom EU.
U izvještaju Savjeta Evrope 2010. godine o “Nehumanom tretmanu ljudi i nezakonitoj trgovini ljudskim organima na Kosovu” vidi se, nekad u naznakama nekad otvorena, veza između organizovanog kriminala i politike, uključujući predstavnike vlasti.
Ovi nalazi potvrđeni su još jednom istragom 2014. godine.
Mnogi od tih problema personifikovani su u bivšem vođi OVK Hašimu Tačiju. Tači, koga je nekada Zapad prozvao “DŽordžom Vašingtonom Kosova” identifikovan je istragom Savjeta Evrope 2010. godine kao vođa Dreničke grupe, odnosno bivših lidera OVK koji su postali „kriminali preduzimači“, a koji se vezuju za ubistva, otmice, nezakonito zatvaranje i koji su uspostavili nasilnu kontrolu nad trgovinom heroinom.
Čak i oni naklonjeni analitičari priznali su da postoji problem “zarobljene države” na Kosovu, gdje se državni resursi i institucije koriste za privatne ciljeve, gdje postoje sveprisutne mreže korupcije i patronata koji koče razvoj.
Ultimativna krivica za probleme Kosova leži na Zapadu i EU koja preferira “stabilnost nad demokratijom”, navodi se u tekstu.
“Tokom perioda direktne uprave prioritet je bio da se održi fasada stabilnosti umjesto da se rizikuje sukob koji bi nastao kao posljedica pokušaja da se riješi mafijaška politika na Kosovu”, navodi se u tekstu.
Ono što je ironično jeste da je posljedica ovog dvosmislenog pristupa bila da je sama misija Euleksa koja je uspostavljena sa izričitim ciljem borbe protiv korupcije i promovisanjem vladavine prava, i sama uplela u skandale u vezi sa korupcijom, kaže autor.
U tekstu se podsjeća da je tužilac Eueksa Marija Bamijeh 2014. godine zatražila istragu korupcije protiv svojih kolega, ali je Euleks odgovorio tako što ju je otpustio.
“Ona je rekla da su joj predstavnici britanskog Forin ofisa rekli da ignoriše dokaze o korupciji. Takođe, glavni sudija Euleksa Malkolm Simons podnio je ostavku 2017. godine zbog korupcije i političkog uplitanja, ali je nakon toga postao meta kontraoptužbi za kriminalno ponašanje”, navodi se u tekstu i dodaje da je u ovom slučaju odjednom utvrđeno da Simons nikada nije ni bio kvalifikovan da bude međunarodni sudija.
(SRNA)