Pravdi ni nakon 26 godina nisu privedeni počinioci najstravičnijih zločina krajem maja 1995. godine na ozrenskoj koti Podcjelovo, nad 56 pripadnika Prnjavorske lake brigade VRS, koje su pod komandom Sakiba Mahmuljina počinili pripadnici tzv. Armije BiH Trećeg (zeničkog) korpusa, te domaći i strani mudžahedini.
Niko od ranjenih i zarobljenih Srba nije ugledao svijetlo slobode ni vratio se kući. Skončali su u najpaklenijim mukama.
Glavnokomandujući muslimanske vojske, Rasim Delić, jedini je u haškom procesu osuđen polovinom septembra 2008. godine na trogodišnju kaznu robije, zbog “okrutnih zločina koje su počinili mudžahedini nad zarobljenim Srbima”. Međutim, u ovom slučaju ruka smrti bila je brža od ruke pravde. Delić je ubrzo preminuo, ali je prvostepena presuda automatski postala pravosnažna.
Sakibu Mahmuljinu, u prvostepenom postupku u procesu od marta 2016. pred sudom BiH, početkom ove godine, izrečena je desetogodišnja (10) kazna zatvora „za krivično djelo ratni zločin protiv civilnog stanovništva, protiv ranjenika i bolesnika, i zločin protiv ratnih zarobljenika“.
Kako saznaje naš portal, međutim, u optužnici protiv Mahmuljina tužilac Sedin Idrizović izostavilo je, tačnije uopšte nije uvrstilo majski masakr Zeničkog korpusa.
-A, reč je o jednom najmonstruoznijih zločina na prostoru ne samo bivše Jugoslavije. U islamskoj ofanzivi od 27. maja 1992. na branioce koridora od Ozrena do strateški važne Vozuće, između zeničkog i tuzlanskog regiona i korpusa, niko od 56 njih mahom ranjenih i zarobljenih nije ostao živ. Koridor je tada odbranjen a mnogi od ekshumiranih, pronađeni su žicom vezanih nogu, bez glava ili drugih
dijelova tijela-ogorčeni su u Udruženju ratnih zarobljenika „Vijenac, Vozuća i ostali“.
PRETUŽNE I TRAGIČNE SUDBINE
Izvori našeg portala govore o mnogobrojnim tragičnim i pretužnim sudbinama. Jedna od njih je i ona o tada 21-godišnjem pripadniku VRS Josipu Mačinkoviću, iz Drenove kod Prnjavora. Kako saznajemo, njemu je, 27. maja 1992., nakon zarobljavanja i brutalnog mučenja, kamom presječen grkljan, a potom su mu ispaljena dva hica u potiljak.
To je potvrdio i nalaz patologa vještaka, nakon što je posle 22 godine od pogubljenja identifikovan i ekshumiran na ozrenskoj koti Podcjelovo-Stjepanski Potok. Otkopan je s nogama vezanim žicom. Samo to, za svako iole profesionalno tužilaštvo, trebao bi biti dovoljan razlog za uvrštavanje i majskog masakra u optužnicu.
Posebno dirljiva i čemerna je sudbina prnjavorske porodice Sandić. Majka Milena Sandić je, tog kobnog juna 1992, voljom svJetskih moćnika, izgubila tek rođeno čedo, kojem nije stigla ni ime da da. Bila je to jedna od 12 banjalučkih beba “zvjezdica”, koje su postale dio srpske tragične istorije u prošlom ratu. Tragična sudbina Sandića, koji su jedan od simbola srpskog stradanja, zaokružena je tri
godine kasnije, u majskom masakru 1995. godine. Nakon samo nekoliko časova što mu je čedo ugledalo ovaj surovi svijet i odmah mu bio ugašen život, ocu i glavi porodice Radomiru Sandiću presudila je mudžahedinska kama. I to sve voljom istih svjetskih moćnika, koji su zabranili vazdušni koridor prema Srbiji i bebama dopremu kisika, a istovremnu širom otvorili vrata fatanizovanim i krvožednim mudžahedinima sa svih strana sveta.
SRAMAN POTEZ TUŽIOCA IDRIZOVIĆA
U Udruženju ratnih zarobljenika „Vijenac, Vozuća i ostali“ ističu da su još prije 20 godina Haškom tribunalu dostavili mnogobrojne dokaze o zločinima tzv. ABiH i mudžahedina.
-Mnoge od njih snimali su i sami mudžehedini, gdje se vide tada živi zarobljeni Srbi, kasnije ekshumirani odsječenih glava, nogu i ruku vezanih žicom. Haški tribunal je osudio glavnokomandujućeg Rasima Delića i naložio pravosuđu BiH da se pravdi privedu i ostali koljači i mučitelji. Srbi na to čekaju evo već 26 godina-s ogorčenjem konstatuje Obrad Stanojević predsjednik udruženja, uz osudu tužioca
Sedina Idrizovića zbog sramnog izostavljanja iz optužnice majskog masakra Prnjavorčana.
BRANIOCI KORIDORA U LOGORIMA UŽASA
U majskoj kao i u onoj julskoj ofanzivi mudžahedina i tzv. ABiH 1995, na Ozrensko- vozućkom ratištu malobrojna srpska vojska je uspjela da sačuva koridor od Ozrena do, između Tuzle i Zenice, opkoljene Vozuće. U ove dvije ofanzive više od 100 pripadnika Prnjavorske brigade VRS je poginulo, ranjeno i nestalo. Samo njih 11 preživjelo je pakao zavidovićkih logora, u Livadama, Kamenici i Gosotoviću, gde su zarobljeni Srbi svirepo ubijani kamama, sjekirama, motornim pilama, maljevima…
Nemoćni ljudima u lancima bili su izloženi elektro šokovima i drugim najužasnijim metodama mučenja, pa dobro upućeni u te logore na području Zavidovića (FBiH)s pravom smatraju najstravičnijim na svijetu, u novijoj istoriji. Petnaestorici Prnjavorčana je još uvek zameten svaki trag na tom dijelu nekadašnjeg Ozrensko-zavidovićkog ratišta koje po Dejtonu pripade Federaciji BiH.
Ninko ĐURIĆ, mojprnjavor.info