U Beogradu postoji malo mjesta koja žiteljima glavnog grada ulivaju tako jako poštovanje kao što je to kapela Svete Petke na Kalemegdanu. Uz zidine Beogradske tvrđave svila se uz Crkvu Ružicu, iznad izvora čudotvorne vode koji je mnogima donio isceljenje.
Nije to od juče. Vekovima unazad putopisci koji su prolazili kroz Beograd bilježili su poseban odnos ovdašnjih žitelja prema tom izvoru.
Često obesne Osmanlije nisu davale Srbima da mu prilaze zbog blizine samog vojnog utvrđenja, a kada su Austrijanci zaposeli grad početkom 18. veka ukinuli su tu zabranu, ali su ubrzo ostali zatečeni silnom navalom ondašnjeg naroda kao i poštovanjem koje je imalo prema beogradskoj svetoj vodi.
Izvor je posvećen Svetoj Petki, zaštitnici grada koja je dugo počivala u Hramu Uspenija Presvete Bogorodice, koji je Sulejman pretvorio u džamiju, da bi je kasnije Austrijanci potpuno srušili. Mošti svetiteljke su ponijeli sa sobom Srbi koji su bili prognani u Istanbul, da bi posle vjekova lutanja, od Varne stigle do rumunskog grada Jaši, u kojem se i danas nalaze.
Izvor vode ispod Kapele Svete Petke samo jednom je tokom istorije usahnuo. Na samom početku Prvog svetskog rata izvor je naprasno presušio, što je umnogome protumačeno kao veoma loš znak.
Istina, tako je i bilo, i usledila je srpska golgota i zlopaćenje po albanskim gudurama, da bi poslednjih ratnih meseci voda ponovo potekla. To je bilo o danu Svetog apostola Onisima, 28. februara 1918. godine. Tada se i u narod vratila već pomalo usahla nada da će sloboda opet stići u Beograd, a da će ga okupatori napustiti.
Tako je i bilo.
Svetoj Petki se posebno obraćaju žene svih vjera i nacija smatrajući je svojom zaštitnicom. Kalemegdanska kapela Svete Petke sagrađena je na izvoru vode za koju se veruje da isceljuje očne bolesti i u njoj se čuva mali prst svetiteljke.
Onaj ko joj priđe sa iskrenom verom i čistog srca od nje dobija samo milost i dobrotu.
U Srpskom narodu se veruje da svaka žena za života mora da ode na ovaj izvor i iskreno se pomoli za svoje i zdravlje svoje dece.
kurir