Bitka na Badnji dan i Božić, januara 1916. godine u okolini Mojkovca, predstavljala je završnu fazu vojne operacije crnogorske Sandžačke vojske, koja je branila front od Višegrada do Mojkovca od oktobra 1915. do januara 1916. godine.
U crnogorskoj Sandžačkoj vojsci na Mojkovcu bilo je 6.500 slabo naoružanih vojnika, pod komandom serdar Janka Vukotića.
Oni su se suprotstavili austrijskoj sili koju je činilo 20.000 vojnika pod komandom generala Vilhelma fon Rajnera, opremljenih puškama “mauzerkama”, 45 topova i desetinama mitraljeza i ogromnom količinom municije.
Snage generala Rajnera obezbjeđivala su krila 53. i 62. austrijskoj diviziji sa ukupno 14.000 dobro naoružanih i obučenih vojnika.
Na Badnji dan, 6. januara 2016. godine, general Rajner izdao je naredbu za napad, misleći da će u okolini Mojkovca naići na nespremnu crnogorsku vojsku.
Crnogorska vojska po organizaciji, tehničkoj spremi i obučenosti nije se mogla mjeriti sa savremenim vojskama tog doba.
Na Mojkovcu je bilo osam mitraljeza većinom ruskih, ali je bilo i austrijskih, otetih u prethodnim borbama. Crnogorska Sandžačka vojska u Mojkovačkoj bici imala je 22 laka topa i samo dvije teške ruske haubice.
U sastavu crnogorske Sandžačke vojske nalazile su se i tri srpske baterije pod komandirom Dragoljubom Mladenovićem, koje su još na Drini pridodate vojsci serdara Janka Vukotića.
Poslije tri dana neprekidnih borbi, uz juriše i kontrajuriše, često “prsa u prsa”, bitka je dobijena i okončana 10. januara.
Dijelovi dvije austrougarske divizije, 53. i 62. zaustavljeni su i natjerani na povlačenje i austrougarska armija nije uspela da zatvori “mojkovačka vrata”.
Mojkovačka bitka je u narodu poređena sa Termopilskom, a pamte se i riječi vladike Nikolaja: “Da nije bilo smrti na Mojkovcu, ne bi bilo ni vaskrsa na Kajmakčalanu”.
Serdar Janko Vukotić jedan je od prvih školovanih oficira Kneževine Crne Gore. Podoficirsku i oficirsku školu završio je u italijanskom gradu Modeni.
Borio se u Prvom i Drugom balkanskom ratu, na početku Prvog svjetskog rata bio je načelnik crnogorske Vrhovne komande, zatim komandant Hercegovačkog odreda i Sandžačke vojske.
Za načelnika Vrhovne komande ponovo je postavljen 17. januara 1916. godine, nekoliko dana prije raspuštanja crnogorske vojske. Poslije kapitulacije odveden je u zarobljeništvo.
Po povratku iz zarobljeništva primljen je u Vojsku Kraljevine SHS, a 1926. je unaprijeđen u čin armijskog generala.
Umro je 1927. godine u Beogradu, gdje je i sahranjen u Aleji velikana na Novom groblju.