Napadom na srpsko selo Gnionu, njegovim spaljivanjem i ubistvima dvojice starijih mještana te progonom stanovništva na Đurđevdan 1992. godine muslimanske snage, predvođene Naserom Orićem, započele su masovno etničko čišćenje i uništavanje svega što je srpsko na području opštine Srebrenica.
Napad je izveden na veliki pravoslavni praznik Đurđevdan /što je kasnije postala muslimanska praksa/, kada je nekoliko porodica u selu proslavljalo krsnu slavu i većina ostalih mještana bila je kod njih u gostima.
Prema svjedočenjima preživjelih. napad je počeo u 17.15 časovlj kada je putem megafona upućen poziv za predaju oružja za 15 minuta ili će uslijediti masovno ubijanje svih koji se nalaze u okruženju u tom selu.
Nenaoružano srpsko stanovništvo iskoristilo je poznavanje terena i prirodne zaklone i krenulo u bjekstvo niz potok prema srpskom selu Soloćuša nadomak Srebrenice.
Na slavi kod Radojka Miloševića /1928/ zatekao se Lazar Simić /1936/ iz susjednog sela Studenac.
Simić je ubijen u pokušaju bjekstva, a Milošević je zapaljen u kući koja je izgorjela, kao i sve druge i ostali objekti u ovom selu u kojem je nakon rata obnovljeno svega desetak kuća.
Nakon Gnione, nastavljeno je etničko čišćenje srpskog naroda iz sela Studenac, Viogor, Kovačice, Orahovica u blizini Srebrenice, a zatim i udaljenijih Ratkovića, Brežana, Krnjića u kojima je ubijen veliki broj srpskih civila, kao i u bratunačkim selima u kojima su muslimanske snage ubijale sve redom što su stizale ne ostavljajući ni djecu, žene, starce i invalide, a srpsku imovinu su nakon pljačke palili, počinivši brojne masovne zločine.
Do polovine januara 1993. godine muslimanske jedinice iz Srebrenice pod komandom Orića ubile su oko 1500 Srba iz srebreničke i bratunačke opštine, među kojima je više od polovine bilo civila, uništile su oko stotinu srpskih sela i zaselaka nastojeći na sve načine da potpuno zatru tragove srpskog postojanja na ovim terenima jer su uništavali i srpske crkve i groblja.
Za te zločine još niko nije odgovarao.
SRNA