Rusiju, odnsono ranije SSSR , ovaj j bajni, demokratski, slobodoljubivi Zapad, kroz proteklih
nešto malo više od dva vijeka (200 godina) prevario je mnogo puta.
Od Napoloeonovog osvajačkog pohoda 1812., preko lažnih obećanja prilikom kupo-prodaje Aljaske,1867. prilikom koje je carskoj Rusiji od strane SAD obećano asolutno poštovanje demokratskih prava Ruskog
naroda koji ostane da živi i dalje na Aljasci.
Naravno,to se danas apsolutno ne poštuje Uglavnom,Rusi su po pravilu dobijali vojne bitke,,ratove a gubilli nakon gotov svih pregovora, ugovra sklopljenih sa bilo kojom državom Zapadne hemisfere.
Ipak svaka naivnost ima svoj kraj, pa tako i ova. Naime,po prvi put u Ruskoj istoriji, zvanična
politika u Moskvi je shvatila da svoj životni prostor nemože braniti i odbraniti sa proaktivnom
defanzivnom politikom i vojnom strategijom, već potpuno suprotnom strategijom, a to je
odvraćanje od bilo kakvog fizičlkog izbijanja NATO alijanse na njene granice, ali i
pregrupisavanjem i stalnim lociranjem svojih znatnih vojnih snaga i efektiva na samu Zapadnu
granicu svoje teritorije posebno prema potencijalno neuralgičnim tačkama..
Iz tog razloga Putin i jeste nedavno na adresu zvaničnog Vašingtona uputio 8 zahtjeva, koji se
u medjunarodnoj politici mogu tumačiti i kao ultimatumi. Njihova suština jeste insistiranje na
čvrstim garancijama od strane Vašingtona, ne samo u pisanoj formi izjave ili medjusobnog
ugvora već konkretno (ne)činjenje na terenu. Možemo biti subjektivni i iz bilo kakvih
(vjerskih,ideoloških, interesnih) razloga takav potez Valdimira Vladimiroviča Putina pozdraviti ili
osudjivati, ali jednostavno, istorija je Moskvu učila i konačno naučila, da je uvijek bila izigrana
na kraju mirnodopske balade.
U sklopu sporazuma sa Gorbačovom o rušenju Berlinskog zida, i ponovnog ujedinjenja dvije Njemačke, postignut je dogovro kroz obećanje Zapada da se NATO pakt neće širti dalje na Istok Evrope, odnosno sve zemlje bivšeg Istočnog lagera.
Prvo uvjeravanje Sovjetskog Saveza da nema razloga za bojazan da će se NATO širiti i da će
se iz Istočnog bloka jedino bivša Demokratska Republika Njemačka priključiti savezu
izgovoreno je 31.januara 1990. i to javno. Ministar spoljnih poslova Savezne Republike
Njemačke, Hans Dietrich Genscher izjavio je u bavarskom gradu Tutzingu da promijene u
Istočnoj Evropi i ujedinjenje Njemačke ne bi trebalo naškoditi sovjetskim bezbjedonosnim
interesima i da NATO mora odustati od ideje “teritorijalnog širenja u pravcu istoka, odnosno u
pravcu granica SSSR”.
Slična obećanja Gorbačov je lično dobio od američkog državnog sekretara, Jamesa Bakera. Na
opasku sovjetskog vođe da je širenje na istok neprihvatljivo šef američke diplomatije rekao mu
je doslovno: “Ni predsjednik, ni ja nemamo namjeru da izvlačimo jednostranu korist iz aktuelnih
procesa”,odnosno raspada socijalističkog bloka koji je u tom trenutku bivao realnost. “Ako
očuvamo Njemačku u NATO-u, jurisdikcija saveza se neće proširiti ni jedan centimetar na istok”,
obećao je Baker Gorbačovu. O tome svjedoči stenogram njihovog razgovora od 9. februara
1990.
Nije samo Gorbačov dobijao takva uvjeravanja. Kada se ministar odbrane, Dmitrij Jazov u
proljeće 1991. godine kod britanskog premijera Johna Majora direktno zainteresova hoće li
istočnoevropske države ući u NATO dobio je odgovor: “To se ni u kom slučaju neće dogoditi”.
Ovo je zabilježeno u dnevniku britanskog diplomate Rodricka Breitwarta, 5. marta 1991. godine.
“Gorbačov jednostavno nije zahtijevao pravne garancije. On im nije pridavao preveliki značaj
previše se pritom oslanjajući na džentlmenski kodeks svojih sagovornika vjerujući da će se oni
držati svoje riječi, rekao je direktor Fonda “Istorijsko sjećanje”, Aleksandar Djukov, ističući da je
Gorbačov tako napravio suštinsku
I šta se desilo?. Sve te zemlje, u periodu gotovo potpunog ekonomskog kolapsa SSSR odnosno
Rusije, koji tada nisu predtstavljali baš nikakvu prijetnju,po bilo kavom pitanju prema Zapadnoj
Evropi a posebno SAD, ekspresno su primljene u NATO pakt sve bivše zemlje bivšeg Istočnog
lagera a onda se otišlo i korak dalje u toj prevari, pa su u alijansu primljene i Baltičke države,
bivši dijelovi Sovjetskog Saveza..To zvaničnoj Moskvi, naravno, nije odgvoralo, ali je tada, billa
isuviše slaba i vojno, a poseno ekonomski, da bi se mogla otvoreno suprostaviti.tom procesu.
Stvari su se počele mijenjati odlaskom Jelcina sa vlasti.
Njegov nasljednik, Putin,koga je Vašington “propustio na radaru”, uspio je prvo gotovo
neprimjetnim djelovanjem da Rusiju obnavlja prije svega ekonomski a onda i vojno. Možda je
Rusiju od potpunog zagrljaja i potčinjavanja spasila upravo SR Jugoslavija odnosno napad i
bombardovanje od strane NATO pakta 1999. Godine. Pasivna ponašanje Rusije i sramna
uloga njenog premijera Viktora Černomirdina u okončanju ratne krize u SR Jugoslaviji, kao da je
Zapadu ostavilo lažnu sliku nemoćne i ponižene Rusije. Vladimir Putin je mudro iskoristio svaki
mjesec i godinu “smanjepog radara” od strane SAD , u potpunoj obnovi Ruske države. Njegov
nastup 2007.godine u Minhenu na redovnoj Konferenciji o bezbejdnosti, u kome je prvi put
javno saopštio da se unipolarni Svijet ne može održati, po njegovu i sreću Ruske države, Zapad
nije potpuno uvažio a niti shvatio.
Neometano sporovodjenje Arapskog proljeća,, gdje su se nasilnim ,nelegitimnm vojnim akcijama NATO snaga ,bez odobrenja Savjeta bezbjednosti UN-a, svrgnuli vladajući režimi u Libiji ,Egiptu,Iraku ,dali su ohrabrenje hegemonističkim snagama da pomisle da to isto mogu i dalje sprovoditi bez da će s ebilo koja država ili Savez tome htjeti i moći suprostaviti.
Tek pokušajem svrgavanja Asada u Siriji, po prvi put su uvidjeli da je takvoj intervencionističkoj
politici došao kraj. Rusija je konačno izašla na crtu Zapadu daleko izvan svoje teritorije, jer je
veomo dobro shvatila, da taj put intervencionizma na kraju vodi upravo ka Rusiji.
.
Dakle u tom period Putinova politika je toliko ojačala prije svega Rusku vojnu sposobnost i
snagu a onda i ekonomiju, čime u ovom momentu , ima apsolutnoi sve adute da zvanična
spoljna politika Rusije kaže ne samo DOSTA već i mnogo više. Dakle, Ukrajina, Bjelorusija, a
svakako i Gruzija su CRVENE LINIJE, preko kojih Moskva neće dozvoliti da se predje. NIje
problem Rusiji da se Zapad odrekne potpuno uvoza Ruskog gasa, nafte, ili sprovede totalne
ekonomske sankcije. Teren je pripremljen jer Svijet apsolutno nije više što je bio do unazad
nekoliko godina. Dosadašnemi unipolarizmu, na crtu je izašao multipolarizam oličen kroz
strahovotu obnovu vojne moći Rusije i nevjerovatni ekonomski a uskoro i vojni uspon Kine.
Prema svemu sudeći, rat zbog Ukrajine je neizbježan. Pitanje je samo, da li će se dosegnuti i
upotreba nuklearnog naoružanja?.
Najveći gubitnik će svakako biti Ukrajina i njeni gradjani, jer poslije toga rata, ona u ovim
granicama neće postojati. U najboljoj varijanti po KIjev, dogodiće se podjela po uzoru na
Njemačku 1945. godinu. SAD i NATO taj rat protiv Rusije, sasvim sigurno neće voditi do kraja
zbog jedne Ukrajine. Sa Baltičkim državama, gotovo da sama može da se nosi i Bjelorusija sa
svojim vojnim efektivima koji se proteklih mjeseci znatno pojačavaju dopremanjem dodatnog
Ruskog nauružanja.
Analogija Ukrajine i Rusije u odnosu na Hrvtasku i Srbiju u odredjenom smislu postoji. Svakao i
u vjerskom, kulturološkom, i političkom smislu. Posebno na period vezan za rat i po okončanju
rata na prostorima bivše Jugoslavije i procesa reintegracije Baranje u Hrvtasku državu. Slično
tada Hrvtaskoj, i Ukrajina danas ima otvorenu podršku SAD , EU, NATO pakta..ali Rusija nije
Jugoslavija odnosno Srbija..A posebno Krim nije isto što i Baranja.
Ovavkav razvoj dogadjaja, ukazuje, da je Milošević bio u zaostatku od pet do 10 godina u
odnosu na obnovu vojne moći Rusije I njene spremnosti da zaustavi intervcencionističku politiku
NATO snaga svagdje tamo gdje ugrožava ta agresija ugoržava i Ruske interese, što Zapadni
Balkan svakako jeste.
Velika vjerovatnoća,da se Zapad držao obećanja prilikom raspada SSSR o ne-širenju dalje na
Istok Evrope,sasvim izvjesno, da bi Moskva ostala i dalje uspavana, i veliko pitanje da li bi ikad
poduzela akciju povratka i reintegracije Krimske oblasti, koju je Ukrajini izdejstvovao Nikita
Hruščov a prije toga ,je bila uvijek sastavni dio Rusije bilo kao carevine bilo kao socijalističke
tvrorevine, U ovom momentu , a vjerovatno i u buduće, oko Krima, Rusija nikada više neće biti
spremna da pristane uopšte razgovarati o njegovom statusu jer Crno more, Rusija smatra
svojim dvorištem I isključivom sferom uticaja. Kao nikada do sada, izbijanje rata, koliko god
apsurdno zvučalo,prije svega odgvoara Rusiji, koja je, van svake sumnje spremnija nego ikad u
svojoj istoriji za vodjenje jednog seobuhvatnog rata sa veoma jakim intezitetom.
Ovakva situacija u kojoj je Rusija praktično po svim pitanjima pripreme već sprovela kompletne mjere
uvodjenja oružanih snaga i bojnih efektiva,u punu fazu borbene gotovosti, predstavlja ogroman
pritisak na ekonomiju ove zemlje. Iz tog razloga, u zvaničnom Kremlju, kao da pjevuše onaj naš
stari Halidov hit „Učini bar jedan pogrešan korak“ namjenjen sjedištu NATO snaga u Briselu i
centru odlučivanja u Pentagonu. U cijelom ovom nerazumnom ponašanju SAD; Brisela ,a prije
svega zvanične Ukrajine, poseban je apsurd da se današnji zvanični Berlin, oličen kroz ovu
kranje kompleksnu, semafor koaliciju sve više uključuje u cijeli ovaj problem, kao najistaknutiji
glasnogovornik protiv zvanične Ruske politike. Ratoborno djelovanje stranke Zelenih (kojoj u
osnovi treba da stoji pacifizam) veoma agresivno proziva, ucjenjuje, prijeti a s time i provocira
zvaničnu Moskvu, prije svega kroz odlaganje davanja saglasnosti za početak rada gasovoda
Sjeverni tok 2 a onda i otvoreno miješanje u Rusku spoljnu politiku zbog dešavanja u Ukrajini.
Sadašnja generacija izdanka neoliberlane agende Njemačkih političara,kao da zaboravlja
istoriju i teško breme Njjemačko-Ruskih odnosa tokom poslednjih stotinjak i nešto više godina
posebno kroz dva Svjetska rata u kojima je Njemačka država bila ta koja je prva napadala, i,
uništavala Rusku državu njene gradjane.
Poslednja država ,narod i političari u ovoj našoj galaksiji koji ima moralno pravo i legitimitet da
drži lekcije Rusiji i Ruskom rokovodstvu u bilo kom pogledu jeste upravo Njemačka i uopšte
Germanski politički i svaki drugi činioci jer su samo kroz dva Svjetska rata počinili užasan
zločin,biološki i ekonomnski genocid prema državi Rusiji , odnosno Sovjetskom Savezu ,
njenim narodima a svakako ponajviše prema Ruskom.
Carska Njemačka je prvo otvoreno finansijski i logistički potpomogla Lenjinov odlazak u Rusiju i
pokretanje boljševičkoge revolucije i nelegitimnog zbacivanja a onda i bestijalnog ubistva carske
porodice Romanovih i uvodjenje rigidne komunističke diktature i sovjetizacije sa svim stravičnim
posledicama po Rusiju i Ruski narod. Potom, u Drugom Svjetskom ratu, Hitlerova Nacistička
Njemačka je izvršila brutalni napad, i okupaciju Sovjetske teritorije, čineći masovne zločine kroz
milionska ubistva Ruskog naroda, uništavanje infrastrukture i ekonomije uopšte.
Sramna uloga posebnih doborvoljačkih vojnih jedinica sačinjenih od strane desničarskih
antiruskih raspoloženih Ukrajinaca, na stranih Nacističkih jedinica u napadima I velikim
zločinima nad Ruskim narodom, je posbena priča. U ovom slučaju , takodje postoji značajna
analogija sa Srpsko-Hrvatskim odnosima took poslednjih 100 godina.
Kraj tog rata, Njemačka je, samo zahvaljujući brzom prodoru Anglo-američkih trupa na njenu
teritoriju (zbog čega je i izvedena hitna akcija iskrcavanja u Normandiji), izbjegla totalnu
okupaciju od strane Sovjetskog Saveza. Ovaj, treći put, ukoliko NATO avioni a posebno
nuklearne rakete polete sa teritorije SR Njemačke, u sklopu oružanog napada NATO alijasne na
Rusiju, može se samo pretpostaviti kakav će brutalan odgovor biti ,Ruskih oružanih snaga.
Ostaje samo za nadati se, da će Zeleni, I Scholzova semafor koalicija, poslušati glas razuma
samog Njemačkog naroda, koji većinski, ne podržava spoljnu politiku svoje ministrice Analene
Baerbock prema Rusiji.
Ne posluša li zvanični Berlin,taj glas razuma svojih gradjana, nekadašnji “zid” koji je na kraju
Drugog Sv. rata, kao kazna podijelio Njemački narod u dva državna prostora, izgledaće kao
“nemoguća utješna kazna”.
Vlastimir Vidić,
dipl.politikolog za medjunarodne odnose