Glumac Mihailo Miša Janketić sahranjen je danas u Aleji zaslužnih građana.
Od Janketića su se oprostili njegovi prijatelji iz Tomaševa u uvjerenju da će aplauzi njegove publike u Tomaševu i Beogradu trajati iako je njegovo srce prestalo da kuca.
Okupljene na Novom groblju, među kojima je bio i generalni sekretar predsjednika Srbije Nikola Selaković, pozdravio je Janketićev sin Marko, zahvalivši im što su došli da isprate njegovog oca.
Desetominutnim aplauzom kolege i prijatelji danas ranije oprostili su se od velikog glumca Mihaila Miše Janketića na komemoraciji održanoj u Jugoslovenskom dramskom pozorištu.
O vitezu i vojskovođi glume, velikom prijatelju, vrhunskom umjetniku klasične glume koji je ostao savremen i moderan, nasmijanom i dragom čovjeku velike mašte i britke inteligencije govorili su direktorka JDP-a Tamara Vučković Manojlović, glumci Vojin Chetković, Branka Petrić i Vojislav Brajović, reditelji Jagoš Marković i Egon Savin, pisci i reditelji Dušan Kovačević i Vida Ognjenović. Vučković Manojlović je istakla da je Janketić svojim ulogama i velikim darom stvarao istoriju Jugoslovenskog dramskog pozorišta, ali i istoriju glume ovog prostora, da je bio čovjek ubijeđenja i principa i da će se pamtiti njegova briga za mlade glumce, jer se neizmjerno radovao svakoj novoj generaciji.
Ognjenović je rekla da je srpsko pozorište u crnini jer nas je napustio Janketić.
“Jednostavan, drag, nasmejan, reklo bi se običan čovek iz susedstva, a u njemu velikan mašte, stotine raznovrsnih ličnosti, pregled svakojakih scenskih vestsina, britka inteligencija i sjajno pamćenje u kojem se bila nastanila biblioteka pesama i monologa, zanimljivih pripovesti”, istakla je Ognjenović, podsjetivši na njegovu vihornu energiju, vazda skokoviti hod po sceni, bravurozni scenski govor, šamansku snagu kojom je u dva poteza umio da uzvitla gledalište do radraganosti ili da začara do potpune tišine.
Bio je, smatra, glumac-jarbol u svakoj glumačkoj podeli, oslonac redetelju, etalon partnerima, kadar da razumije i najsloženiji tekst i humanizuje i najluđu ideju.
“Zbogom stoliki glumče, zbogom nezamenljivi prijatelju”, oprostila je Ognjenović.
Brajović je primjetio da je Janketić imao ispunjen život na sceni i van nje, da je volio da se raduje i velikim i malim stvarima i podsjetio na tekst Zlatana Dorića povodom jedne u nizu nagrada koje je Janketić dobio, Dobričinog prstena: “On doživljava svaku ulogu kao Sizif onaj kamen koji neprestano gura uz brdo, samo što njegovo kamenje na vrhu postaje drago kamenje”.
“Jedan je od najvećih i možda i poslednji velikan našeg glumišta. Kao vrhunski umetnik klasične glume, ostao je savremen i moderan do kraja”, rekao je Brajović.
Glumica Branka Petrić se prisjetila niza anegdota iz svog šest decenija dugog druženja sa Janketićem, ukazala na njegovu briljantnu karijeru koja je mogla da se nasluti već u prvoj predstavi u kojoj je zaigrao u JDP-u, ali i na bogat porodični život.
Reditelj Jagoš Marković je istakao da je Janketić bio neprikosnoven nosilac velikih uloga i sa rijetkom lakoćom i vještinom nosio ogromne predstave na svojim leđima.
“Bio je velikan još od mladosti. Bio je radan, etičan, posvećen, plemenit, gospodstven, dostojanstven, obrazovan i inteligentan, lep. Znao je sve, a to nije pokazivao. Znali smo svi da je vojskovođa glumački. Čovek u najplemenitijem smislu reči”, rekao je Marković i primjetio da je Janketić odigrao repertoar za bar tri velika evropska glumca.
Cio njegov život je, dodao je Marković, podvig koji ostaje tajna za sve nas koji možemo samo nastojati da je odgonetnemo kako bi postali bolji ljudi.
Dramski pisac i akademik Dušan Kovačević je naglasio da je Janketić bio vojnik svoje profesije sa stavom da se čovjek nikada ne predaje bez velikog rada i dostojanstvene borbe i da nema plakanja i lamenta nad sopstvenom sudbinom.
“Miša je bio jedan od najvećih glumaca koje je ova i sve prethodne zemlje imala. Nisam upoznao čoveka koji je toliko uradio, istovremeno bio u sopstvenoj senci krijući se od pojavnosti koju nazivamo slavom”, rekao je Kovačević i dodao da se danas opraštamo sa “Mišom i velim delom sopstvenog života, mladosti kada smo ga gledali i za trenutak mislili da je svet uzvišeniji i bolji”.
Reditelj Egon Savin kaže da je sa Janketićem imao oko 200 proba, ali da se ničega ne sjeća jer bi on uvijek odigrao scenu iz prve i odlazio, a skrenuo je pažnju i na njegov poseban starovremenski dar pripovedanja zbog kojeg je mogao da bude vrhunski pisac da svoje srce nije zavjetovao pozorištu.
“Živu reč iz života je umeo u sekundi da pretvori u magiju igre”, dodao je Savin.
Glumac Vojin Ćetković je pismom zahvalio “svom ocu i prijatelju” za svaki minut poroveden na sceni, na setu, u bifeu, što mu je dozvolio da sjedi u fotelji naspram njegove, što ga je vodio po sceni JDP-a, jedinom velikom glumcu koji je dolazio da gleda klince kako bi od njih učio.
“Hvala ti za sve ono gde sam te gledao i slušao, za ludačku snagu i prkos, hvala ti što si me naučio da ništa nije pogrešno ako služi pravom cilju. Putuj, kneže, i pozdravi nam one gromade kojima ideš. Vidimo se prijatelju, ako zaslužim tvoje društvo”, oprostio se Ćetković.
Nezavisne novine