Patrijarh srpski Irinej u Uskršnjoj poslanici pozvao je sve pravoslavne hrišćane na praštanje i pomirenje.
Molimo se da se vrate mir i sloboda na raspeto Kosovo i Metohiju, tamo gdje su najveće srpske svetinje i biseri pravoslavne duhovnosti, poručio je patrijarh u Poslanici.
Patrijarh Irinej u Poslanici ističe da je Usrks praznik nad praznicima, svepraznik pobjede vjere i života nad smrću, praznik Vaskrsenja Hristovog, ali i vaskrsenja ljudske prirode, vaskrsenja svakog čovjeka.
– Vaskrsenje Hristovo, kao blaga vijest i kao nepobitna činjenica, postalo je postojani temelj i srce hrišćanske vjere. Ono je postalo novo rođenje čovjeka za vječni život i vrata koja ga vode u svijet nove, preobražene realnosti, realnosti slave Carstva nebeskog – ističe se u Vaskršnjoj poslanici.
Kako ističe, radosna stvarnost Vaskrsenja ne može biti obuhvaćena ljudskim razumom.
– Samo očima vjere, i to ne bilo gdje nego na svetoj Liturgiji, možemo prepoznati Vaskrslog i proslavljenog Spasitelja Hrista. Događaj Vaskrsenja se doživljava u liturgijskoj zajednici sa drugima, to jest u Crkvi Hristovoj. Prema tome, Vaskrsenje se ne odnosi samo na pojedinca nego se tiče cjele zajednice, Naroda Božjeg u cjelini. Po daru Božjem, to je univerzalni, vaseljenski, crkveni događaj. Svi narodi i plemena na zemlji, sva ljudska bića, pozvana su da dožive svoju sveštenu Pashu kroz događaj Hristovog Vaskrsenja.
I pored pashalne radosti, i dalje smo suočeni sa mnoštvom iskušenja i nevolja, sa terorizmom, ratovima i oduzimanjem ljudskih života širom zemljinog šara, poručuje patrijarh u Poslanici.
– Plač i agonija žrtava, koji do nas dopiru najvećom brzinom putem savremenih sredstava komunikacije, ranjavaju naša srca. Raznovrsna i bezbrojna razočarenja, tuga i nezadovoljstvo obuzimaju naše duše. Svuda oko nas vlada nepravda i mržnja, a istina se relativizuje. Ljude vrlinskog života klevetaju i progone. To se odvija ne samo na ličnom i lokalnom planu nego i u globalnim razmerama. Svedoci smo da se danas u cijelom svijetu osnovne hrišćanske vrednosti potiskuju u drugi plan, a čovječanstvu se negdje predlažu, a negdje nameću ne samo hrišćanstvu tuđi nego i njemu potpuno suprotni sistemi vrijednosti.
Ukazuje da Crkva ne smije da živi samo za sebe kao zatvorena religijska zajednica, zaokupljena samo pitanjima lične pobožnosti, već je, dodaje, dužna ja radošću i iskustvom Vaskrsenja bude činilac mira i pomirenja, ljubavi i solidarnosti, u svecijelom čovječanstvu.
– U godini u kojoj proslavljamo veliki jubilej naše Crkve, osam vijekova njene autokefalnosti, molimo se za punoću našeg blagočestivog naroda, koji živi u otadžbini i u rasejanju, da se raduje Vaskrsenju Hristovom i da u ljubavi i slozi čuva jedinstvo svoje svete Crkve; da nikada svoje lične ili bilo čije zemaljske interese ne pretpostavlja interesu Crkve Hristove, ali ni sveopštem ljudskom dobru.
Sa posebnim usrđem se, ističe, danas molimo da se mir i sloboda vrate na naše raspeto Kosovo i Metohiju, našu duhovnu kolevku i naš Jerusalim, tamo gdje su najveće srpske svetinje, biseri pravoslavne duhovnosti, srpske kulture i sveukupne hrišćanske i svetske duhovne baštine.
– Izražavajući jednim ustima i jednim srcem ove istine, svi mi, pravoslavni hrišćani širom vaseljene, danas kličemo: ‘Danas je dan Vaskrsenja i prosvijetlimo se slavljem, i jedni druge zagrlimo, i recimo: Braćo! I onima koji nas mrze! Oprostimo sve Vaskrsenjem i zapjevajmo: Hristos vaskrse iz mrtvih, smrću smrt porazivši i onima koji su u grobovima život darovavši.”