Bio je borilački majstor po izboru i glumac po profesiji, ali se Brus Li nadao da će se ostvariti i kao umjetnik života. Prošlo je 45 godina od njegove smrti, koju mnogi smatraju veoma bizarnom. Jedini je čovjek koji je uspio da pobjedi Čak Norisa.
Do njegove pojave na velikim ekranima Azijati su u američkim filmovima glumili zločince, podređene radnike i komedijaše, a mršavi dječačić, pravog imena Li Jun-fan, iz predgrađa Hong Konga, postao je prva azijska superzvijezda koja je zauvijek promjenila njihovu percepciju u svijetu.
Čak i 45 godina poslije njegove smrti (20. jula 1973.) Lijeva popularnost jača je nego ikada. On nije bio samo veliki glumac i ikona borilačkih filmova, nego i kulturni fenomen koji je uticao na popularnu kulturu više nego bilo ko do tada.
S filozofijom se upoznao u 13. godini kad je počeo da proučava kung fu, a nastavio je da se usavršava na fakultetu u SAD-u učeći istočnu, zapadnu, antičku i modernu filozofiju kako bi spojio fizički i filozofski pristup u svoju sopstvenu borilačku vještinu – Džet Kun Do. Nije bio samo borac nego i mislilac koji je stvorio smjernice primjenjive ne samo na borilačke vještine nego i na sve u životu.
Borbu je učinio zabavnom, dramatičnom, ali i osjećajnom, a mnogo je govorio samo kroz držanje tijela i pogled. Jednom je ozbiljno povredio leđa dok je vježbao veoma poseban pokret, pa je tokom oporavka napisao čak nekoliko knjiga o borilačkim vještinama, a svoje učenje je svaki put pokušavao da uključi u filmski scenario.
Koliku mentalnu stabilnost i borilački duh je posjedovao, potvrđuje to što je sa šezdesetak kilograma mogao da radi sklekove na samo jednom prstu, kao i sklekove s dodatnim “stokilašem” na leđima.
Prvi je na filmu koristio kung fu bez specijalnih efekata, a toliko je bio brz da su nakon snimanja morali da uspore njegove borbe kako bi izgledale što prirodnije na filmu. Da bi dokazao svoju brzinu, razvio je trik u kojem bi osoba držala novčić i zatvorila ruku, a u isto vrijeme Li je uspijevao da otvori dlan i čak zamijeni taj isti novčić.
Mnogi su ga izazivali, ali on bi uvijek iz okršaja izašao kao pobjednik. Često je trenirao velike borilačke zvijezde koji su kasnije postali slavni i jedini je pobjedio Čaka Norisa, s kojim je nastavio da razmijenjuje tehnike i ideje.
“Tokom snimanja jedne scene Brus me je slučajno udario štapom po glavi i sve mi se zacrnielo pred očima. Kada sam uspijeo da ih otovrim, Brus je nastavio da glumi, ali čim je reditelj zaustavio snimanje, brzo mi je prišao, počeo da se izvinjava i uzeo me u naručje. Nikad nisam bio plačljivko, ali taj jedini put sam pretjerao u svojoj reakciji kako bi me Brus Li što duže tješio”, prisjeća se Džeki Čen, koji je tada bio mladi glumac.
Li je bio uspješni plesač i prvak Hong Konga u plesanju ča – ča-ča, koji je tokom vožnje brodom u SAD putnicima prvog razreda davao časove plesa kako bi zaradio dodatni novac, jer je u Sijetl 1958. godine krenuo sa samo stotinu dolara u džepu.
Uprkos nevjerovatnim borilačkim vještinama, bio je obožavatelj vatrenog oružija i posjedovao je nekoliko komada u svrhu samoobrane, a kroz film je popularizovao azijsko hladno oružje nunčake.
Volei je i sapunice, i tada popularnu “Opštu bolnicu”, a kada bi propustio epizodu postajao je veoma razdražjiv. “U zmajevom gnijezdu”, njegov najveći film, objavljen je samo četiri nedjelje nakon njegove smrti. Bio je to hit koji je stvorio superzvijezdu čiji je uticaj nepovratno promijenio svijet.
Njegov četvrti i posljednji film koji je snimio bio je prvi na engleskom jeziku i postavio ga na svjetski nivo.
Li je umro u 32. godini od edema mozga i njegova smrt se smatra veoma bizarnom. Dok su mnogi tvrdili da su krivi Oni (japanski naziv za demone), neki su smatrali da je bio proklet, te da se to prokletstvo prenijelo i na njegovog sina Brendona Lija koji je ubijen tokom snimanja filma “Vrana” 1993. godine.
(NEZAVISNE)