Umjetnik na klaviru je sebi zadao veoma ambiciozan, zahtjevan i ozbiljan program, koji se sastoji od skoro tri sata muzike, kroz tri čina, dvije pauze, četiri koncerta za klavir u jednoj večeri, od čega su tri sonate za klavir sa čak 12 stavova i 33 varijacije.
Ove večeri Madžar je krenuo u svoju seriju od osam koncerata posvećenih svim sonatama Ludviga van Betovena (1770-1827).
Teško je opisati riječima sa kakvim uživanjem i virtuoznošću je Madžar pristupio ovoj trilogiji sonata za klavir, kao da ih je on stvorio, kao da živi sa njima svake sekunde u svojoj glavi i duši.
Naizmjenična dinamika te tri cjeline koja svaka ima po četiri poglavlja u obliku svojih stavova, pratila se bez daha, poput neobičnog filma, atraktivne pozorišne predstave ili uzbudljivog romana što se čita naglas. Vrhunski muzičar je “plivao” po zavidnom opusu Betovena i zavodio publiku.
Umjetnik je rođen u Beogradu 1968. godine, gdje je studirao, ali takođe se usavršavao i u Novom Sadu, Moskvi i Briselu. Dobitnik je nagrada na velikim međunarodnim takmičenjima u Ženevi, Lidsu, Bolcanu (“Feručo Buzoni”) i Milanu (“Umberto Mikeli”).
Maestro i majstor muziciranja na klaviru kroz dva čina je već dovoljno oduševio publiku Kolarca, kroz te tri sonate, mada važi saznanje da se pravi Betoven ipak može čuti tek u četvrtoj sonati, opus 7, koja je štampana pod nazivom “Velika sonata” i posvećena je grofici Babeti de Keglevic.
Mnogim umjetnicima bi to bilo dovoljno za jedan cjelovečernji koncert, ali ne i Madžaru, koji u programu pravi mjesta za još jedan biser Betovena – “33 varijacije na valcer Antona Dijabelija, opus 120”. Treći čin je u potpunosti posvećen ovom djelu od skoro sat trajanja, dakle gotovo kao zaseban koncert večeri.
“Diabeli varijacije” (1824) nisu samo poslednja kompozicija koju je Betoven komponovap za klavir, već jedno od najznačajnijih remek dela muzičke istorije. Sačinjeno od 33 varijacija na temu Dijabelijevog valcera predstavlja tehničiki i muzički veliki izazov za svakog pijanistu.
Anton Diabeli (1781-1858), austrijski muzički izdavač i kompozitor, 1819. godine odlučio je da pokuša da objavi jednu neobičnu zbirku varijacija.
Napisao je valcer i poslao ga svim značajnijim austro-ugarskim kompozitorima tog vremena, kako bi svako od njih napisao po jednu varijaciju.
Odazvalo se čak 50 kompozitora, među kojima su bili Franc List, Franc Šubert i Karl Černi.
Betoven je napisao čak 33 varijacije, tako da su one posebno objavljene 1824. godine i postale izuzetno popularne.
Pijanista Madžar je treći i finalni čin koncerta eksplozivno posvetio tim varijacijama, koje istina jesu bile pomalo razvučene, nije im se naslućivao kraj, ali se zato nijednog trenutka nije osjetio umor, iscrpljenost ili prezasićenje muzičara.
Nakon završetka tih 33 varijacija, Madžar je dobio ogroman aplauz, a publika ga nije puštala da brzo ode sa bine, već se vraćao više puta za poklon.
Drugi dio – nastavak ove muzičke sage publika će imati prilike da gleda u nedjelju, 14. novembra, na zatvaranju festivala na istom mestu pod nazivom “BEMUS na bis”, kada je na repertoaru ponovo Betoven sa novim sonatama za klavir.
Madžar je debitovao sa Berlinskom filharmonijom davne 1990. godine, a redovno nastupa širom Evrope na resitalima, koncertima sa orkestrima ili je posvećen kamernom muziciranju.
Takođe je ovaj umjetnik – virtuoz na klaviru često na turnejama po Sjevernoj i Јužnoj Americi, Јužnoj Africi i na Dalekom Istoku.
Profesor e na Kraljevskom flamanskom konzervatorijumu u Briselu (Belgija) i Visokoj školi za muziku u Bernu (Nemačka).
Inače često ima koncerte u Beogradu, upravo na Kolarcu, sa Beogradskom filharmonijom ili u poznatom ciklusu “Kolarac – Moj svet muzike”.
Posljednji nastup na BEMUS-u imao je 2012. godine (44. izdanje), kada je izveo šest partita Јohana Sebastijana Baha, tako da je poosvećenost Betovenovim sonatama samo logičan nastavak njegovog originalnog koncepta.
Izvor: Tanjug