Ljudi su ubijani u kućama, na ulici, na radnim mjestima, a najčešće odvođeni na unaprijed pripremljena mjesta, kao što je bivše lječilište “Jodno” i nekadašnje brigadirsko naselje Ora, nedaleko od Galdovačkog mosta, gdje su mučeni i na kraju likvidirani, a leševi bacani u Savu.
Od ukupnog broja likvidiranih tek ih je 40 sahranjeno, a za posmrtnim ostacima ostalih 78 i dalje se traga.
Porodice ubijenih Srba u capraškim selima nadaju se da će pravdu za žrtve, kad već ne mogu pred hrvatskim i evropskim, ostvariti pred srpskim sudom, koji je nadležan za sve ratne zločine počinjene na području bivše SFRJ.
Jedan od najtežih zločina nad Srbima na području opštine Sisak desio se 22. avgusta 1991. godine u ranim jutarnjim časovima kada su pripadnici hrvatskog MUP-a i Zengi, ničim izazvani, u transporterima sa oznakama JNA “protutnjali” kroz srpska sela Blinjski Kut, Kinjačka, Brđane, Čakale, Blinjska Greda, Bestrma i Trnjani, pucajući na sve što se micalo.
Tada su ubili 15 Srba, a više desetina ranili. U njihovom krvavom pohodu na srpska sela zaustavili su ih mještani sela Brđani, koji su se, čuvši pucnjavu kroz druga sela, na brzinu organizovali i postavili uspješnu zasjedu.
U napadu na srpska sela hrvatske snage ubile su Ranka Martinovića /42/, Nenada Pajića /40/, Stevu Simića /54/, Lazu Stanića /57/, Ljubana Tatišića /59/, Mladena Vraneševića /53/, Milana-Mišu Vučinića /47/, Dragana Bekića /39/, Dragana Biškupovića /45/, Željku Boinović /23/, Peru Crljenicu /50/, Nedjeljka-Neđu Čajića /45/, Ratka Đekića /73/, Milana Kladara /51/ i Radovana Kragulja /36/.
Svi ubijeni, osim Željke Boinović bili su u braku, a iza njih je ostalo 32 djece, 18 sinova i 14 kćeri.
“Veritas” napominje da je sin ubijenog Mladena Vraneševića, Zoran Vranešević, krenuo ocu na sahranu iz Beograda, gdje je radio kao policajac, na koju nikad nije stigao.
Četvorica pripadnika rezervnog sastava hrvatske policije zaustavili su ga na punktu u Odri, zatim uhapsili, priveli i ubili sa tri metka i ostavili na obali Save kod Starog mosta, gdje je pronađen nakon pet dana.
Poslije ovoga događaja, Srbi iz capraških srpskih sela više nisu odlazili na posao u Sisak, već su organizovali odbranu svojih sela i kuća, a uskoro su formirali i opštinu koju su nazvali Caprag, po području na kojem se nalaze pomenuta sela, sa sjedištem u Gradusi, koja je bila u sastavu Republike Srpske Krajine.
Županijsko državno tužilaštvo u Sisku je u decembru 2006. godine odbacilo krivičnu prijavu porodica ubijenih protiv pripadnika “zengi” Ivice Kovačića, Vlade Celčića, Krune Vlašića i Milana Šubića za ratni zločin protiv civila, uz obrazloženje da su njihovi rođaci “ubijeni u oružanom sukobu između paravojnih grupa SAO Krajine i Hrvatske vojske ili su kolateralna šteta tog oružanog sukoba”.
Tužbe porodica ubijenih za naknadu štete hrvatski sudovi su odbili zbog zastare i nedostatka dokaza o učešću pripadnika Hrvatske vojske u “štetnom događaju”, s tim da su porodice državi dužne nadoknaditi parnične troškove koji se kreću i do više hiljada evra.
Po okončanju pred hrvatskim sudovima neki od tih postupaka, po tužbama porodica, dospjeli su i pred Evropski sud za ljudska prava u Strasburu.
Neke od njih, među kojima i zahtjeve rođaka ubijenih Dragana Bekića, Nenada Pejića, Milana Kladara i Radovana Kragulja, podnesene krajem 2012. godine sud je odbacio u septembru 2014. godine zbog isteka roka od šest mjeseci između “posljednje istražne radnje ili njihovog saznanja o neefikasnosti istrage na nacionalnom nivou” i podnošenja zahtjeva tom sudu.
(Srna)