Nijedan profesor koga sam znao nije ni tako govorio, ni tako izgledao, ni tako istupao i suvereno vladao starim i najnovijim književnim izumima, znanjima i uvidima.
Lakoća kojom se formulisao i održavao na paučini jezika, aforistika i logika koje je demonstrirao, svedočili su o jednom bogomdanom daru, bez drugih uverenja osim vere u umetnost, zapisao je akademik Matija Bećković o velikanu pisane riječi Meši Selimoviću.
Biografija
Mehmed Meša Selimović rođen je 26. aprila 1910. godine u Tuzli. U rodnom gradu završio je osnovnu školu i gimnaziju. Godine 1930. upisao se na studijsku grupu srpskohrvatski jezik i jugoslovenska književnost Filozofskog fakulteta Univerziteta u Beogradu. Diplomirao je 1934. godine, a od 1935. do 1941. godine radio kao profesor Građanske skole, a potom je 1936. postavljen za suplenta u Realnoj gimnaziji u Tuzli. Prve dvije godine rata živi u Tuzli, gdje ga hapse zbog saradnje sa Narodnooslobodilačkim pokretom, antifašističkim pokretom pod vodstvom Komunističke partije osnovanim radi oslobođenja od okupatorskih snaga u Drugom svjetskom ratu, a u maju 1943. godine prelazi na oslobođenu teritoriju i postaje član Komunističke partije Jugoslavije. Potom je bio politički komesar Tuzlanskog odreda, a 1944. godine prelazi u Beograd i obavlja političke i kulturne funkcije. Od 1947. godine živi u Sarajevu i radi kao profesor Više pedagoške škole, docent Filozofskog fakulteta, direktor drame Narodnog pozorišta, glavni urednik Izdavačkog preduzeća “Svjetlost”. Godine 1971. je penzionisan i odselio se u Beograd. Biran je za predsjednika Saveza književnika Jugoslavije, bio je počasni doktor Sarajevskog univerziteta (1971), redovni član ANU BiH i SANU. Dobitnik je brojnih nagrada, od kojih su najznačajnije NIN-ova nagrada (1967), Goranova nagrada (1967), Njegoševa nagrada (1967), nagrada AVNOJ-a…
Književno stvaralaštvo
Poslije prve knjige, zbirke pripovjedaka “Prva četa” (1950), s temom iz Narodnooslobodilačke borbe, objavljuje roman “Tišine” (1961). Slijede knjige, “Tuđa zemlja” (1962) i poetski roman “Magla i mjesečina” (1965).
“Derviš i smrt” (1966) kritika je odmah oduševljeno pozdravila kao izuzetno djelo. Ovaj roman je napisan kao reakcija na tadašnji režim Josipa Broza Tita koji se vrlo često obračunavao sa političkim osuđenicima. Meša je bio u zatvoru, a njegov brat Šefkija bio je u rodnoj Tuzli uhapšen, osuđen na smrt i pokopan na nepoznatom mjestu, što je bio dodatni ako ne i glavni motiv za nastanak ovog romana. Radnja romana zbiva se u 18. vijeku u nekom mjestu u Bosni. Glavni junak je Ahmed Nurudin, derviš mevlevijskog reda. To je djelo snažne misaone koncentracije, pisano u ispovjednom tonu, monološki, s izvanrednim umjetničkim nadahnućem, povezuje drevnu mudrost s modernim misaonim nemirima. Ono počinje od religioznih istina kao oblika dogmatskog mišljenja da bi došlo do čovjekove vječne upitanosti pred svijetom, do spoznaje patnje i straha kao neizbježnih pratilaca ljudskog življenja.
Roman “Tvrđava” (1970) vraća nas u još dublju prošlost, u 17. vijek. “Tvrđava” je tu i stvarnost i simbol, a kao simbol ona je “svaki čovjek, svaka zajednica, svaka ideologija” zatvorena u samu sebe. Izlazak iz tvrđave istovremeno je ulazak u život, u haotičnu stvarnost svijeta, početak individualnog razvitka, otvaranje mogućnosti susreta sa drugima i upoznavanja istinskih ljudskih vrijednosti. Kao i prethodni roman, i “Tvrđava” je ispunjena vjerom u ljubav, koja je shvaćena kao most što spaja ljude, bez obzira na različitost uvjerenja, civilizacija i ideologija.
Nakon romana “Ostrvo” (1974), koji obrađuje teme iz savremenog života, slijede “Djevojka crvene kose”, “Pisci, mišljenja i razgovori”, “Za i protiv Vuka”, “Krug” i “Sjećanja” (1976).
Ljubavni život
“Kad bih umio da napišem najljepšu knjigu na svijetu, posvetio bih je svojoj ženi Darki. Ovako ću zasvagda ostati dužnik njenoj plemenitosti i ljubavi. I sve što mogu, to je da sa zahvalnošću pomenem njeno ime na početku ove priče, koja, kao i sve druge, govori o traženju sreće”, ovjekovječeno je svoju ljubav prema Darki Selimović u posveti književnog djela “Derviš i smrt”
Borbe u životu Darke i Meše je bilo napretek. Nešto zbog vremena koje nije trpjelo one čije misli nisu uklopive u jednoumnu matricu komunizma, nešto zbog njihove ljubavi, koja je bila tema ogovaranja, jer je Mešina prva žena Desa Đorđić imala poganu narav, a veliki uticaj. Bila je profesorka fiskulture u tuzlanskoj gimnaziji, mezimica iz poznate srpske porodice, partizanski i komunistički nastrojene. U gimnaziji se zaljubila u Mešu. Zajedno su otišli u partizane i tamo se, 1943. godine, vjenčali. Kraj rata dočekuju u Beogradu, po nalogu partije.
U ratu su bili upućeni jedno na drugo i izgledalo je da se slažu, ali sa opštim mirom došao je njihov nemir. Meša je sve nesrećniji i nalazi razloge da ne bude kod kuće, izgovarajući se partijskim zadacima. Na jednom zadatku sreće Daroslavu Darku Božić, kćerku oficira kraljeve vojske i bespovratno se zaljubljuje u nju.
Dvadeset godina trajala je Mešina i Darkina borba da pobijede uskogrudost i neprijateljstvo zajednice, da premoste dane koji su bili obilježeni nemaštinom.
“Bosna je teška, teretna zemlja u kojoj nije lako živjeti ako si centimetar viši od ostalih. A meni je sudbina dodijelila taj centimetar i osudila na vječno ispaštanje”, pisao je Meša, čija je sreća bila što je na svom putu naišao na ženu koja je takođe imala taj centimetar koji je za njih značio prepoznavanje, ali i dugogodišnju muku kao kaznu što su se usudili da izađu iz strogo postavljenih okvira.
Nacionalna pripadnost
U vezi sa nacionalnim opredjeljenjem, Meša je jednom prilikom rekao: “Srbin je slavno biti ali i skupo.” Mislio je na sve one muke i peripetije kroz koje je prošao, da bi ostao vjeran sebi i bio ono što jeste. Svoj cilj je formalno postigao tek 1972. godine, kad je njegov roman “Derviš i smrt” izašao u Beogradu u ediciji “Srpska književnost u 100 knjiga”. U svojoj knjizi “Prijatelji” Dobrica Ćosić prenosi dio testamentarnog pisma Meše Selimovića Srpskoj akademiji nauka i umjetnosti iz 1976. godine. Selimović piše:
“Potičem iz muslimanske porodice, po nacionalnosti sam Srbin. Pripadam srpskoj literaturi, dok književno stvaralaštvo u Bosni i Hercegovini, kome takođe pripadam, smatram samo zavičajnim književnim centrom, a ne posebnom književnošću srpskohrvatskog književnog jezika. Jednako poštujem svoje porijeklo i svoje opredjeljenje, jer sam vezan za sve što je odredilo moju ličnost i moj rad. Svaki pokušaj da se to razdvaja, u bilo kakve svrhe, smatrao bih zloupotrebom svog osnovnog prava zagarantovanog Ustavom. Pripadam, dakle, naciji i književnosti Vuka, Matavulja, Stevana Sremca, Borisava Stankovića, Petra Kočića, Ive Andrića, a svoje najdublje srodstvo sa njima nemam potrebu da dokazujem. Znali su to, uostalom, i članovi uređivačkog odbora edicije ‘Srpska književnost u 100 knjiga’, koji su takođe članovi Srpske akademije nauka i umjetnosti, i sa mnom su zajedno u odjeljenju jezika i književnosti: Mladen Leskovac, Dušan Matić, Vojislav Đurić i Boško Petrović. Nije zato slučajno što ovo pismo upućujem Srpskoj akademiji nauka i umjetnosti sa izričitim zahtjevom da se ono smatra punovažnim biografskim podatkom.”
Smrt
Bio je kraj sparnog i teškog dana, 11. jula 1982. godine, nešto poslije 22 časa, kad je na osmom spratu zgrade u beogradskoj Jovanovoj ulici na broju 39 preminuo slavni pisac Mehmed Meša Selimović. Bile su mu 72 godine.
Nepokretan i nijem, na televiziji je gledao prenos finalne fudbalske utakmice Svjetskog prvenstva sa stadiona “Santijago Bernabeu” u Madridu između Italije i Savezne Republike Njemačke, kad mu je iznenada pozlilo. Iako je doktor brzo došao, mogao je samo da konstatuje smrt velikana književnosti.
Prijatelji i supruga Darka do kasno u noć sjedili su pored njegovog tijela čekajući pogrebnike. Otišao je tiho, a vijest o njegovoj smrti odjeknula je Evropom. Sa ovog svijeta otišao je nenametljivo, a oni koji su ga poznavali kažu da je tako i živio. Sahranjen je 14. jula u Aleji zaslužnih građana Beograda na Novom groblju, pored Skendera Kulenovića i Miloša Crnjanskog.
Iako su njegov život pratile brojne neobičnosti i paradoksi i iako za života nije bio prihvaćen onoliko koliko je zaslužio, njegova djela ostala su kao trajni pečat, zapisi čija vrijednost ne blijedi, a njegove rečenice nastavljaju se prenositi i danas, 39 godina nakon što je napustio ovaj svijet.
Citati:
- * Ko promaši ljubav, promašio je život.
- * Boj se ovna, boj se govna, a kad ću živjeti?
- * Hodaćemo bez razloga, radovaćemo se bez razloga, smijaćemo se bez razloga, s jednim jedinim razlogom, što smo živi i što se volimo. A kud ćeš veći razlog.
- * Ima ljudi, mada su rijetki, kojima ni bol ni misao ne unište vedrinu i jednostavnost. Čak ih učine boljim.
- * Kad bi bilo više te hrabre ludosti, možda bi drevno iskustvo prestalo da nas plaši.
- * Kad mi je teško, bježim u samoću; kad mi je još teže, tražim dobre ljude.
- * Lakše je nagovoriti ljude na zlo i mržnju nego na dobro i ljubav. Zlo je privlačno, i bliže je ljudskoj prirodi. Za dobro i ljubav treba izrasti, treba se pomučiti.
- * Ljubav je valjda jedina stvar na svijetu koju ne treba objašnjavati ni tražiti joj razlog.
- * Najmanje se govori kad te se najviše tiče.
- * Najgore je kad ljudi ćute, kad se ne objasne, pa svaka sumnja ima pravo na život. I moja i tvoja…
- * Ne voliš da budeš na smetnji, ne voliš da te ko krivo pogleda, ne voliš da ti iko ružnu riječ kaže. Kako onda misliš da živiš?
- * Niko nikome ne može natovariti toliko muke na vrat koliko može čovjek sam sebi.
- * Više je dobrih ljudi na svijetu nego zlih. Mnogo više! Samo se zli dalje čuju i teže osjećaju. Dobri ćute.
- * Znaš li šta je najljepše u životu? Želja, prijatelju.
Bibliografija
“Uvrijeđeni čovjek” (1947)
“Prva četa” (1950)
“Tuđa zemlja” (1957)
“Noć i jutra” (1958)
“Tišine” (1961)
“Magla i mjesečina” (1965)
“Eseji i ogledi” (1966)
“Derviš i smrt” (1966)
“Za i protiv Vuka” (1967)
“Pisci, mišljenja, razgovori” (1976)
“Tvrđava” (1970)
“Djevojka crvene kose” (1970)
“Sabrana djela” (1970)
“Ostrvo” (1974)
“Pisci, mišljenja, razgovori” (1976)
“Sjećanja” (1976)
“Ketten a szigeten” (1976)
“Krug” (1983, nedovršeni roman)
Izvor: Nezavisne novine