Računa se da je tokom Drugog svetskog rata u sklopu nacističkog tzv. “konačnog rešenja” ubijeno do šest miliona Jevreja, što je otprilike bila trećina svih pripadnika tog naroda. U velikim delovima centralne i istočne Evrope, jevrejska populacija je praktično tada nestala, ili je svedena na potpuno neznatan broj.
Posle sednice Generalne skupštine Ujedinjenih nacija, 24. januara 2005. godine, kada je obeležavano šest decenija od oslobođenja Aušvica, doneta je odluka kojom je ustanovljen Dana sećanja na žrtve.
Prvog dana novembra 2005. usvojena je Rezolucija UN kojom je određeno da se nadalje 27. januar obeležava kao Međunarodni dan sećanja na žrtve holokausta.
Termin Holokaust ima izvorno grčko značenje – žrtva paljenica, i prvobitno je upotrebljen u značenju kakvo danas ima, na jednom zasedanju protestantskih crkava negdašnje zapadne Nemačke.
Odatle, termin je postupno opšte prihvaćen u značenju masovnog stradanja odnosno sistematskog uništenja Jevreja tokom Drugog svetskog rata.
Danas se već koristi u širem smislu i za tragediju pripadnika drugih grupa koje su tada imale sličnu sudbinu.
Sami Jevreji radije koriste termin Šoa (sho”ah), što je u izvornom starozavetnom značenju podrazumevalo nešto poput teška nevolja, a postupno je dobilo značenje – uništenje, ili katastrofa.
Na Dan sećanja na žrtve holokausta se kroz obrazovne institucije i medije podseća zašto se dogodio zločin holokausta, nezabaležen u istoriji i po razmerama (oko šest milona samo jevrejskih žrtava) i po stepenu hladnokrvne sistematične brutalnosti.
Tanjug