Glumac Milorad Mandić, koji je juče preminuo u Beogradu, rođen je 3. maja 1961. na Dušanovcu, a odrastao je na Novom Beogradu, sa majkom domaćicom i ocem koji je bio vojno lice.
Elektrotehnički fakultet napustio je poslije prve godine, a Fakultet dramskih umjetnosti odlučio je da upiše pošto je upoznao svijet glume kroz Dramsko eksperimentalni studio amaterskog pozorišta.
“Nošen tom idejom ušao sam u uži izbor, i na moje oduševljenje bio sam primljen. I odmah zatim izbačen iz kuće, ali su roditelji ipak prihvatili moju odluku,” napisao je Mandić u svojoj biografiji na internet prezentaciji pozorišta “Boško Buha”.
Po sopstevenom priznanju, nema nikog s kim nije želio da radi, niti onih koji nisu htjeli da rade sa njim.
Kao mlad glumac igrao je u seriji “Vuk Karadžić” pored Mikija Manojlovića i Aleksandra Berčeka, a tada ga je, kako kaže, reditelj te monumentalne serije Đorđe Kadijević, naučio da samo onaj ko čeka može da se bavi glumom.
On je dočekao brojne uloge u filmu, seriji i pozorištu, među kojima će se pamtiti njegovi likovi i replike u filmovima “Lepa sela, lepo gore”, “Ivkova slava”, “Mrtav ladan”, “Pljačka Trećeg rajha”, “Točkovi”, “Tri palme za dve bitange i ribicu”, “Braća po materi”, te u serijama “Selo gori, a baba se češlja”, “Ravna gora”, “Jagodići”, “Bolji život”.
Vodeći popularni šou “S one strane duge”, tokom devedesetih godina, postao je televizijska ikona za djecu, koju je opčinio pitanjem “Da li si se zaljubiška?”, a na koju je trebalo odgovoriti sa “tamba” ili “lamba”, odnosno da ili ne.
Gluma je za Mandića bila beskrajno traganje za pravom mjerom kojom će graditi lik koji tumači, a aplauz publike, komentar slučajnog prolaznika doživljavao je kao nešto što puni baterije glumca.
“Po meni je suština da napraviš nešto što će da ostane generacijama. Ne kao uzor ili ikona, nego da bude ideja na kojoj će se posle graditi. I kao čovek i kao glumac moram da budem iskren i otvoren, nema nikakvih tajni, nema skrivenih namera. Biti licemer u ovom poslu je katastrofa. Ili ga radiš ili ne radiš. Kad me sretne neko ko je pre dvadeset godina pratio dečju emisiju koju sam radio, prvo me zabrine koliko sam mator, a onda me vrati u to vreme kad sam bio mlad, i bude mi drago. Vidim da je i on zapamtio nešto, jer sam nesebično delio svoja iskustva sa svima,” napisao je Mandić o sebi.
“Voleo bih da jednog dana, kad sve dođe na svoje, da u nekom miru i tišini mogu da čitam sve ono što nisam stigao da pročitam, a zanimalo me je, da slušam muziku koju sam prestao da slušam osim dok vozim auto. Već četvrtu godinu snimam na selu, a nemam pojma o zemljoradnji. Samo želim da sedim negde i da se ne bavim ni sa čim, da se družim i popričam s nekim, gledam u reku i dišem vazduh. To bi me preporodilo”, poželeo Manda tokom snimanja serije “Selo gori, a baba se češlja”.
“Mnogo je kume, mnogo je…”
Jedna od uloga po kojoj ćemo pamtiti glumca Milorada Mandića Mandu, koji nas je danas iznenada napustio.
Milorad Mandić Manda će ostati upamćen po nekoliko velikih uloga. Vjerovatno najpoznatija ostaje ona iz filma Srđana Dragojevića „Lepa sela lepo gore” gdje je tumačio Viljušku. Koliko je ova uloga postala legendarna, govori podatak da se njegove replike sa Lazom (kog je tumačio Dragan Petrović) i danas prepričavaju.
Najpoznatija je ona u kojoj mu ranjeni kum Laza leži u naručju, dok ga Viljuška ohrabruje riječima
„Ajmo u 100 marke da ćeš izdržati kume”, na šta mu Laza na samrti odgovara „Mnogo je kume, mnogo je”.
Monolog Viljuške u kome na indirektan način objašnjava porijeklo svog nadimka, jedna je od najupečatljivij scena iz filma.
Manda je u tom filmu tumačio srpskog dobrovoljca u ratu u Bosni. Imajući u vidu da se ta uloga prepričava i 20 godina nakon premijere filma, jasno je koliko ga je Manda vjerno prenio.
Film „Lepa sela lepo gore” je dobitnik mnogih nagrada i važi za jedan od najboljih srpskih filmova iz posljednje decenije prošlog vijeka.
(Glas Srpske)