“Zločini muslimana protiv sopstvenog naroda bili su brojni u ratnom periodu, a među prvima je pucanje njihovih snajperista na okupljene na skupu ispred Skupštine BiH u Sarajevu da bi se izazvao rat”, izjavio je prvi predsjednik Skupštine Republike Srpske Momčilo Krajišnik.
“Na muslimanskoj strani je bilo više frakcija pod uticajem raznih mentora iz Irana, Saudijske Arabije, sa Zapada. Neke su žrtvovale svoj narod da bi se generalno predstavili kao žrtve u ratu, dobili vojnu pomoć i izazivali bombardovanje Srba, kako bi ih pobijedili”, rekao je Krajišnik.
Ističući da je to bila konstantna politika jednog dijela bošnjačkog rukovodstva, Krajišnik navodi da postoje i dokumenti u kojima se vidi “da su se jedno vrijeme čudili zašto nema strane intervencije, iako im je obećana, ako bude masovnih civilnih žrtava”.
Krajišnik je za beogradske “Večernje novosti” naveo da je zločine muslimana protiv svojih ljudi najbolje objasnio komandant Armije BiH Sefer Halilović, nakon pokušaja atentata na njega tokom rata.
“Tada je poginula njegova žena, a on preživio. Ispričao je da su za njegovu smrt htjeli da okrive Srbe, ali da na toj strani odakle je bomba došla uošte nije bilo Srba”, rekao je Krajišnik.
“Novosti” navode da priznanje suda i tužilaštva u Hagu da je u Sarajevu tokom rata bilo slučajeva da su pripadnici Armije BiH snajperskim hicima i granatama gađali svoje civile, ponovo otvara priče o manipulacijama kojima su devedesetih godina prošlog vijeka Srbi medijski satanizovani i proglašavani krivim za zločine koje nisu ni vidjeli.
Ovaj beogradski dnevni list navodi da je u prvostepenoj presudi Karadžiću utvrđeno da je muslimanskoj strani veoma stalo da navede međunarodnu zajednicu da se zauzme za njihovu stranu, i zato su ponekad gađali osoblje UN u gradu, ili otvarali vatru po teritoriji pod sopstvenom kontrolom, da bi potom za sve okrivili Srbe.
Utvrđeno je i da Sarajevsko-romanijski korpus Vojske Republike Srpske, nije odgovoran za ubistvo šestoro djece i petoro odraslih na Alipašinom polju 22. januara 1994. godine.
Tada su pale tri minobacačke granate na park iza i ispred zgrada gdje su se sankala djeca, a u zapadnim medijima odmah su Srbi označeni kao “djecoubice”.
Utvrđeno je i da srpski snajperisti nisu 2. novembra 1993. godine ubili Ramizu Kundo, koja je, noseći kante sa vodom, prelazila ulicu u Sarajevu.
“Novosti” navode da iza tog zločina, ali i iza ranjavanja dvije žene u autobusu na Dobrinji, Sehadete Plivac i Hajre Hafizović, stoje snajperisti Armije BiH.
(Srna)