Ipak, zvijezde padalice nemaju veze sa zvijezdama koje padaju, već je riječ o meteorima, metalnim ili kamenim nebeskim tijelima koja obilazeći Sunce ulaze u Zemljinu atmosferu i prolazeći kroz nju sagorijevaju.
Zbog toga što ta pojava izgleda poput baklje koja pada prema Zemlji, naziva se zvijezdama padalicama.
Zvjezde padalice se mogu vidjeti svake vedre noći, ako se nebo posmatra negdje izvan svjetla grada.
Nekoliko hiljada tona različitih čestica i prašine uleti u našu atmosferu svake godine, ogromna većina ovih čestica sagori u atmosferi i ne stigne do površine Zemlje, ali neke od njih, one veće, “prežive” i padnu na površinu i tada se nazivaju meteoriti.
Brzina kojom čestice ulijeću u atmosferu naše planete kreće se u intervalu od 30 do 70 kilometara na čas, a svjetlosna pojava, meteor, nastaje na visini od 80 do 120 kilometara.
Tokom prethodnih godina vrijeme maksimuma aktivnosti Perseida “vidjelo” se i 80-100 meteora na čas.
Perseidi su vjerovatno najpoznatiji i jedan od najljepših meteorskih rojeva.
Prvi pisani trag o njima potiče iz daleke 36. godine naše ere, kada je u Kini zabilježeno nekoliko stotina meteora u periodu od samo nekoliko sati.
U periodu od osmog do 12. vijeka postoje nedvosmisleni pisani tragovi o ovom meteorskim roju iz Kine i Јapana.
Tokom 18. i 19. vijeka astronomi su prikupili dosta podataka o ovom roju, ucrtavali su njihove putanje i bilježili sjaj i boju pojedinih meteora.
“Izvor” roja Peresida odredio je Vilijam Dening, na osnovu 2.500 tragova meteora zabilježenih između 1869. i 1898. godine. On je izračunao da se “izvor” roja nalazi u sazviježđu Persej, po čemu je i roj dobio ime.
(RTRS)