Veliki srpski pisac i nobelovac Ivo Andrić /1892-1975/, član Srpske akademije nauka i umjetnosti, tvorac velikih romana “Na Drini ćuprija”, “Travnički hronika”, “Prokleta avlija…preminuo je 13. marta 1975. godine.
Andrić spada u književne klasike 20. vijeka, kao izuzetan stilista i hroničar sudbina ljudi na ovim prostorima.
Studirao je književnost i istoriju u Zagrebu, Beču, Krakovu i Gracu, gdje je doktorirao istoriju 1924. djelom “Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine”.
Bio je član “Mlade Bosne”, u Prvom svjetskom ratu hapšen je i interniran, između dva svjetska rata bio je ambasador Jugoslavije u Berlinu, a poslije Drugog svjetskog rata živio je u Beogradu.
U mladosti je pisao pjesme /zvirke: “Eks ponto”, “Nemiri”, “Lirika”/. Bio je pripovjedač snažne imaginacije i izuzetan poznavalac istorije BiH.
Odlikovala ga je vanredna čistota jezika i brušeni stil, prefinjena psihološka analiza, duboko poniranje u suštinske probleme egzistencije i umijeće da sugestivnom magijom riječi dočara ljudsku i društvenu panoramu minulih vijekova.
Koristeći narodna predanja, legende, istorijsku faktografiju, bogatstvo mašte i osjećanja svijeta, podigao je monumentalnu književnu građevinu, posebno romanima “Na Drini ćuprija”, “Travnička hronika”, “Gospođica”, “Prokleta avlija”, “Omer-paša Latas” /nedovršen/.
Ostala njegova djela su zbirke pripovijedaka “Nemirna godina”, “Žeđ”, “Jelena, žena koje nema”, “Znakovi”, “Deca”, “Kuća na osami”, putopisi i skice “Staze, lica, predeli”, meditativna proza “Znakovi pored puta”, “Eseji, kritike, članci 1 i 2”, “Sveske”.
Andrić je dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1961. godine, bio je član Srpske akademije nauka i umjetnosti.
Umro je na Vojnomedicinskoj akademiji u Beogradu 13. marta 1975. godine u 82 godini.
Sahranjen je u Aleji velikana na beogradskom Novom groblju.
SRNA