Srpska pjesnikinja, pripovjedačica i romanopiskinja Desanka Maksimović, preminula je na današnji dan prije 28 godina.
Rođena je 16. maja 1898. godine u selu Rabrovica kod Valjeva. Njen otac je radio u školi kao nastavnik, a ubrzo po njenom rođenju je dobio premeštaj, pa se tako cijela porodica preselila u Brankovinu, u kojoj je provela djetinjstvo. Završila je gimnaziju u Valjevu, a Filozofski fakultet u Beogradu.
Rano je počela da piše, a svojim drugarima u srednjoj školi je često čitala ono što je pisala. Oni su se oduševljavali i ohrabrivali je da nastavi sa pisenjem, a glavni motivi njenih pjesama su ljubav i patriotizam.
U 35. godini, tačnije u avgustu 1933, udala se za glumca i pjesnika, Sergeja Slastikova. Imali su skladan život, iako nisu imali djece. Ipak, mnogi su smatrali da je sav njen porod bio književni.
Desanka Maksimović je u nekoliko škola radila kao profesorka srpskog jezika od 1923. do 1953. godine. Prvo je radila u obrenovačkoj gimnaziji, zatim u Trećoj ženskoj gimnaziji u Beogradu, nakon čega je premještena u učiteljsku školu u Dubrovniku, gdje je provela godinu dana. Poslije toga je radila u Prvoj ženskoj gimnaziji u Beogradu. Jedna od njenih najboljih učenica bila je Mira Alečković, koja je takođe postala pjesnikinja, ali i Desankina prisna prijateljica.
Pisala je i za djecu, a povremeno se bavila i prevođenjem, mahom poezije, s ruskoga, slovenskoga, bugarskoga i francuskoga jezika.
Objavila je oko pedeset knjiga poezije, pjesama i proze za djecu i mlade, pripovjedačke i putopisne proze. Svoje prve pjesme je objavila 1920. godine u časopisu “Misao”.
Neke od njenih najpopularnijih pjesama su: “Predosećanje”, “Strepnja”, “Opomena”, “Na buri”, “Tražim pomilovanje” i “Pokošena livada”.
Čuvši za strijeljanje đaka u Kragujevcu 21. oktobra 1941. godine, pjesnikinja je napisala jednu od svojih najpoznatijih pjesama “Krvava bajka”, koja svjedoči o teroru okupatora nad nedužnim narodom u Drugom svjetskom ratu. Pjesma je objavljena tek poslije rata.
Čuvena srpska književnica osvojila je brojne nagrade, među kojima su Vukova nagrada, Njegoševa nagrada i nagrada AVNOJ-a (nagrada Antifašističkog vijeća narodnog oslobođenja Jugoslavije). Izabrana je za počasnog građanina Valjeva.
U Valjevu je, još za njenog života, podignuta njena statua, iako se pjesnikinja tome protivila, a kada su je pitali kako se osjeća kada vidi svoj spomenik, rekla je: “Skamenila sam se”.
Zbog svoje besmrtne poezije, Desanka Maksimović je 17. decembra 1959. godine postala vanredni član Srpske akademije nauka i umjetnosti, a 16. decembra 1965. godine i redovan član.
Umrla je 11. februara 1993. godine u Beogradu, a sahranjena je u Brankovini.
Nakon njene smrti, osnovana je fondacija “Desanka Maksimović” koja dodjeljuje nagradu za književnost pod nazivom “Desanka Maksimović”.