U hramovima se moli Gospodu da blagoslovi “vijenac godine” – da sačuva pravoslavlje u miru, da tok godine protekne dobro, da gradove Bog sačuva nepovrijeđene, da hristoljubivog vladara zemlje zaštiti i daruje mu pobjedu nad protivnicima.
Takođe se moli za pobjedu nad krivovjerstvom, za plodove zemaljske, zdrav vazduh, kišu sa nebesa, za izbavljenje od svih nevolja.
Tokom istorije hrišćanstva nije bilo jedinstvenosti u tome od kada treba računati početak godine. Nekada je to bio mart, a potom Vaskrs.
Sveti Amvrosije Mediolanski kaže da godinu treba početi u septembru, u slavu Svetog cara Konstantina, rođenog u Nišu.
U Vizantiji je još dugo bilo dvoumljenja. Prvi i Šesti vaseljenski sabori smatraju da je dobro da se početak godine slavi u septembru, nalazeći za to biblijsko opravdanje. Jer, oko praznika jevrejske Nove godine, Isus Hristos, ušavši u sinagogu, oglasio je godinu milosti Gospodnje.
Do vremena cara Dušana kod nas je bilo dokumenata, u kojima godina počinje u martu.
Od 1989. godine ovaj dan se, na prijedlog vaseljenskog patrijarha, obilježava kao dan Tvari Božije, odnosno svega od Boga stvorenog.
Ovaj praznik, prije svega, podsjeća ljude na brigu o životnoj sredini i prirodi uopšte koja je nemarnim, neodgovornim i krajnje nehrišćanskim djelovanjem čovjekovim bolno ranjena i nasilnički ugrožena.