Arhive Tripolija ukazuju da je, pored britanskih službi, sa Gadafijevim obavještajnim službama blisko sarađivala i CIA.
Četiri godine je prošlo od kada je svijet gotovo uživo pratio mučenje i ubijanje bivšeg libijskog lidera Moamera Gadafija. Bilo je nečeg ritualnog u ovom iživljavanju nad čovjekom koji je 40 godina bio nedodirljivi “vrhovni vođa” Libijske Džamahirije.
Ovim simboličnim aktom kojim je neprikosnoveni lider sveden na satrtu životinju okončana je kaznena ekspedicija Zapada, čiji je cilj bio ne samo da ga svrgnu sa vlasti, već i da mu onemoguće da iznese tajne koje je dijelio sa domaćinima Jelisejske palate i Dauning strita. Neke od ovih tajni su ipak pronašle put do javnosti.
Među dokumentima koji su pronađeni u zgradi libijske vlade nakon svrgavanja Gadafija bilo je i pismo Tonija Blera pukovniku Moameru Gadafiju iz 2007. godine, u kome se britanski premijer zahvaljuje na “odličnoj saradnji” obavještajnih službi dvije zemlje na suzbijanju terorizma. Bilo je to u vrijeme kada je Velika Britanija pomagala Libiji da uđe u trag libijskim opozicionarima koji su kidnapovani i vraćeni nazad u Tripoli zajedno sa porodicama, gdje su zatvoreni i mučeni.
Pismo koje počinje prisnim “Dragi Moamere” i završava se “Najljepše želje, zauvek tvoj Toni” nalazi se među dokumentima koje je sakupio pravni tim iz Londona. Bivši Gadafijevi politički oponenti hoće da tuže Blera zbog pomoći koju su libijskom vođi pružale britanske obavještajne službe, MI5 i MI6, kako bi im ušao u trag.
Arhive Tripolija ukazuju da je, pored britanskih službi, sa Gadafijevim obavještajnim službama blisko sarađivala i CIA.
U neautorizovanoj biografiji Dejvida Kamerona, koja je najavljena kao “najeksplozivnija politička knjiga decenije”, navodi se da je Bler pokušao da spase Gadafija uoči bombardovanja Libije, ali je tadašnja vlada konzervativaca odlučila da joj je njegovo svrgavanje u interesu.
Razloge da ga vječno ućutka imala je i francuska vlada. Nikola Sarkozi se valjda najviše istakao u ratnohuškačkom lamentiranju o zlom diktatoru koji krši ljudska prava, na šta “civilizovani svijet” nema druge nego da odgovori bombardovanjem. Poslije je ispalo da je Gadafi finansirao njegovu predsjedničku kampanju 2007. godine sa 50 miliona evra, što je pokazala istraga koju je vodio ugledni francuski informativni sajt “Medijapart”.
U jednoj od tajnih epizoda rata u Libiji, kojom se danas bave pariske sudije, Gadafijeva podrška Sarkoziju je dogovorena na sastanku dvojice bliskih saradnika libijskog predsjednika i francuskog ministra Brisa Ortefea, Sarkozijevog prijatelja i čovjeka od povjerenja. U nikad razjašnjenim okolnostima ubistva Gadafija, koga su, prema zvaničnoj verziji, ubili pobunjenici, pominje se i moguća umiješanost francuske obavještajne službe.
Italijanski list “Korijere dela sera” je 2012. godine citirao diplomatske izvore iz Tripolija, koji su naveli da je libijskog predsjednika ubio stranac, najvjerovatnije Francuz. Agent francuske službe je, prema ovom izvoru, bio u rulji koja se dočepala Gadafija i pucao mu u glavu.
Mahmud Džibril, libijski političar koji je predvodio opoziciju koju je Francuska u vrijeme građanskog rata 2011. godine priznala kao jedinog predstavnika libijskog naroda, i koga su potom predstavljali kao premijera prelazne vlade, priznate od većine članica Ujedinjenih nacija, uključujući i Francusku, izjavio je egipatskoj televiziji da je “strani agent bio ubačen u revolucionarne brigade koje su ubile Gadafija”. Kao razlog za ubistvo naveo je veze bivšeg francuskog predsjednika sa Gadafijem i finansiranje predsjedničke kampanje.
Libija je u međuvremenu potonula u građanski rat i ekonomski haos, sa rivalskim oružanim grupama koje nekažnjeno ubijaju civile i uništavaju gradove, aerodrome, pale naftne rafinerije u nastojanju da se domognu bogatstva i uticaja.
Islamističke formacije širom Sjeverne Afrike uspjele su da se dokopaju značajnog naoružanja i zavedu teror. Rezultati vojne intervencije u Libiji i rušenja Gadafija su rast islamizma i izbjeglička kriza koji destabilizuju Evropu.
Rusija, koja je bila uzdržana tokom glasanja za rezoluciju 1973 Ujedinjenih nacija, čiji je cilj bio da se zaštiti libijski narod, a koja je zloupotrebljena da bi se opravdala vojna intervencija i rušenje Gadafija, ne prestaje da pravi paralelu između Libije i Sirije kada je riječ o dometima zapadne koalicije.