U Bjelovcu kod Bratunca u subotu, 14. decembra, biće obilježene 32 godine od napada muslimanskih snaga iz Srebrenice na ovo selo služen parastos za 109 nastradalih Srba, od kojih je 68 ubijeno toga dana 1992. godine.
Od ukupnog broja poginulih i ubijenih u napadu na Bjelovac i susjedne srpske zaseoke Sikirić i Loznička rijeka, dvije trećine bili su civili.
Najstarija žrtva muslimanskog zločina bila je osamdesetsedmogodišnja starica Zlata Jovanović, čiji su sin Milan i unuka Radenka ubijeni ispred kuće u kojoj su u jednom času nestale tri generacije te porodice.
Najmlađa žrtva bio je petnaestogodišnji dječak Čedo Miladinović, a ubijeni su i godinu stariji Slobodan Petrović, te sedamnaestogodišnji Milenko Vučetić.
Parastos stradalima biće služen u 13.00 časova u porti Crkve Svetog proroka Ilije u Bjelovcu, a potom položeno cvijeće kod spomen-obilježja nastradalim mještanima.
Do velikog srpskog stradanja i zločina nad civilima u Bjelovcu i okolini došlo je u ranu zoru 14. decembra 1992. godine kada su jake muslimanske snage iz Srebrenice i brojnih muslimanskih sela, pod komandom Nasera Orića, upale u ova sela na obali Drine i počinile masakr nad stanovništvom koje je još spavalo.
Zlikovci su u kućama masakrirali i ubijali nejač i spaljivali sve što su stigli – žene, djecu i starce.
Nakon počinjenog masakra, muslimanske snage su potpuno opljačkale srpsku imovinu, zatim su popalile ova tri sela, a grupu zarobljenih žena i djece odveli u logor u Srebrenicu, gdje su zlostavljani i mučeni.
Predsjednik Opštinske organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Bratunac Radojka Filipović rekla je Srni da je apsurdno da u Tužilaštvu BiH uopšte ne postoji predmet koji se odnosi na zločine u Bjelovcu 14. decembra 1992. godine.
NJoj su tog dana u Bjelovcu poginuli suprug Dragan i svekar Dragoljub sa još 66 mještana.
“Zarobljene su i u srebreničke logore odvedene moja svekrva Dostana i jetrva Mira Filipović, Mirina djeca Nemanja od sedam mjeseci i trogodišnja Olivera kao i devetogodišnji ranjeni komšija Brano Vučetić”, prisjeća se Filipovićeva.
Petoro zarobljenih žena i djece razmijenjeno je nakon 56 dana torture i izgladnjivanja.
Dostana je od posljedica mučenja i torture ubrzo oboljela i umrla. Trajne traume ostale su i na ostalim zarobljenicima, odnosno logorašima.
Brano Vučetić, koji je preživio zarobljavanje i maltretiranja u srebreničkim logorima, ranije je rekao Srni da podsjećanje na stradanje u Bjelovcu kod njega izaziva košmar, neobjašnjivo neraspoloženje i tugu, ali i bol zbog nepravde što za ta ubistva niko nije odgovarao.
Nestala starica Božana Ostojić nije nađena ni poslije 32 godine.
Svaka srpska kuća u Bjelovcu u prosjeku je izgubila po dva člana domaćinstva u posljednjem ratu.
Ova sela još nisu u cijelosti obnovljena i neki preživjeli mještani još ne mogu da se vrate, jer im ni nakon 32 godine kuće nisu obnovljene.
Za ovaj, kao ni za sve ostale zločine počinjene nad Srbima u Podrinju, niko nije odgovarao, iako su pravosudnim organima BiH podneseni brojni dokazi i svjedočenja o počinjenim zločinima.
Međutim, tužioci opstruišu i ne žele da objedine dokaze i podignu optužnicu protiv osumnjičenih čekajući da preživjeli svjedoci pomru, a zločinci da što duže žive na slobodi.
Porodice poginulih ogorčene su na rad tih organa koji im svake godine obećavaju da će ti procesi biti pokrenuti u narednoj godini, a godine tako prolaze.
Srpske porodice poginulih iz ovog kraja izgubile su povjerenje i nadu da će Sud BiH procesuirati počinioce, odnosno izvršioce Orićevih naredbi i nadaju se samo Božijoj pravdi.
(Srna – Foto: Arhiva)